#75. Morderstwo na polu golfowym - Agata Christie

Opis:

Kolejny klasyczny kryminał mistrzyni gatunku. Zabójca w celu zmylenia policji zaplanował zamordowanie samego siebie. Czy detektyw Poirot i tym razem przeprowadzi błyskotliwe śledztwo? Podejrzanych o zbrodnię pojawia się wielu: żona, kochanka, syn… A to i tak nie wszyscy.
Czy rozwiązanie zagadki rzeczywiście jest tak proste, że nawet Poirot zaczyna w nie wątpić?




Moja opinia o książce:

Kryminały Agaty Christie zawsze mnie do siebie ciągnęły, chętnie je czytałam – zarówno w wersji polskojęzycznej, jak i angielskojęzycznej. Z ukochaną Christie miałam plan spotkać się w czasie trwania BookAThonu, oczywiście udało mi się, przeczytałam całą książkę jednego dnia, ale była to dla mnie okropna udręka. Nie wiem co się zmieniło od naszego ostatniego spotkania, ale czytanie tej powieści sprawiło mi niewyobrażalnie mało przyjemności. Jestem zawiedziona – chyba sama sobą, bo nikt inny nie jest winny w tej sytuacji.

Morderstwo na polu golfowym jest książką napisaną w 1923 roku. Jest to druga powieść autorki, w której pojawia się postać Herculesa Poirota, bardzo zaradnego detektywa, nie bojącego się żadnych wyzwań. Tym razem do detektywa trafia tajemniczy list od jednego z dość wpływowych mieszkańców Francji, w którym mężczyzna nalega na pomoc, obawiając się o swoje życie. Poirot bez zastanowienia wybiera się we wskazane miejsce, gdzie okazuje się, że mężczyzna, który prosił go o pomoc już nie żyje. Zginął w przedziwnych okolicznościach i nikt z rodziny, ani najbliższych znajomych nie jest w stanie stwierdzić co się stało i kto mógł się dopuścić morderstwa.

Głównym bohaterem jest Hercules Poirot, który został przez autorkę wykreowany jako bardzo dociekliwy i sprawnie łączący fakty detektyw. Poszukując wskazówek tam, gdzie inny wywiadowca by tego nie robił, wpada na nowe tropy ułatwiające mu dojście do sedna sprawy. Miałam wrażenie, że wszystkie postacie męskie w tej powieści, łącznie z Poirot, wykazywały nadmierną aktywność w stosunku do kobiet, co czasami mnie irytowało i całkowicie odwracało moją uwagę od śledztwa. Postacie damskie nie wyróżniały się niczym szczególnym, co pozwala mi stwierdzić, że Christie bardziej dopieściła swoich męskich bohaterów, nadając im cechy, które wyróżniały ich z tłumu.

Wiele czynników wpłynęło na to, że nie odgadłam, kto jest sprawcą całego zamieszania, ale przede wszystkim nie chciało mi się rozwiązywać tej zagadki. Pozycja była dla mnie męcząca zarówno przez dzikie żądze mężczyzn (może trochę wyolbrzymiam, ale takie były moje odczucia w trakcie czytania książki), wplatanie francuskich słówek w treści i sama jakość wydania mnie wystarczająco odrzuciła.

Na koniec jeszcze dodam, że wydanie książki, które możecie zobaczyć na grafice głównej na początku postu, jest okropne. Jest to wydanie pocketowe (o to nie mam żadnych zarzutów), którego nie można położyć do czytania – mam na myśli to, że książka cały czas musi być trzymana przez czytelnika, żeby najzwyczajniej w świecie się nie zamknęła. Kilka godzin noszenia jej w torebce plus kilka godzin ciągłego czytania trzymając w rękach sprawiło, że folia z okładki zaczęła odłazić. Jeden dzień jej w zupełności wystarczył, żeby pozycja odstraszała swoim wyglądem i była małym wizualnym koszmarkiem na mojej półce. Kitram ją gdzieś, żeby nikt jej nie widział, zresztą i tak nie planuję do niej wracać.

Dodam, że nie zauważyłam znacznego powiązania między kolejnymi tomami, w których pojawia się Poirot. Nie ma konieczności czytania ich w kolejności powstania.