#91. Powiedz wilkom, że jestem w domu - Carol Rifka Brunt

Opis:

Mistrzowska, wzruszająca opowieść o stracie i nadziei. Wielka odwaga autorki w mierzeniu się z bólem młodej bohaterki. Obie wychodzą z tej próby zwycięsko.

June, bohaterka powieści, wrażliwa nastolatka przyjaźni się z wujem Finem. Gdy wuj umiera, wraz z nim odchodzi cały świat. Powieść pokazuje przejście ze świata dzieciństwa do dorosłości, uczy jak na nowo budować samego siebie, jak odnaleźć się w sytuacji straty. Problem AIDS, społeczne wykluczanie, bezsilność a jednocześnie nadzieja tworzą niezwykłą emocjonalną kompozycję, która sprawia, że wzruszony czytelnik uzna tę powieść za ważny głos w dyskusji o psychologii okresu dojrzewania.

Moja opinia o książce:

Do tej pory wszelkie „odmienności” wśród ludzi są negowane, a poszczególne osoby, w jakiś szczególny sposób wyróżniające się w stosunku tej „normalności” – uważane są za gorsze i automatycznie odrzucane przez część społeczeństwa. Wiadomo, że jeżeli cofnęlibyśmy się w czasie o te kilka/kilkanaście lat, problem okazałby się znacznie większy. Historia przedstawiona przez Carol Rifka Brunt  jest przykładem takiego zachowania.

Powiedz wilkom, że jestem w domu jest książką z gatunku Young Adult, po które nie często sięgam, głównie ze względu na swój wiek. Tym razem temat, który został poruszony w tej pozycji na tyle mnie zaskoczył, że nie było innej możliwości niż sięgnięcie po tę książkę. Historia z pozoru banalna okazała się być wykreowana w sposób na tyle niesamowity, że na długo pozostanie w moich myślach.

Poznajemy dwie siostry, między którymi są zaledwie dwa lata różnicy, ich zapracowanych w sezonie podatkowym rodziców oraz wujka. Rodzina z pozoru wydaje się być normalna, niczym nie wyróżniająca się w sąsiedztwie.

Główną bohaterką książki jest młodsza siostra – June – i to z jej perspektywy przedstawione zostają wszystkie wydarzenia. Przez długi czas nie jest niczego świadoma, żyje swoim życiem, chodzi do szkoły spotyka z ukochanym wujkiem. Nie spodziewa się najgorszego, co niedługo ma wywrócić do góry nogami jej cały świat – jej ukochany wujek umiera na tajemniczą chorobę, którą jest AIDS. June nie może oczekiwać wsparcia ze strony rodziców ani siostry, z którą od dłuższego czasu bezustannie się kłócą. Pewnego dnia otrzymuje tajemniczą przesyłkę od nieznajomego.

Niezmiernie się cieszę, że w książkach kierowanych głównie do młodzieży poruszane są tak ważne tematy. Często nastolatkom brakuje wiedzy odnośnie tych rzeczy, które przeważnie traktowane są jako temat tabu. Żyją w nieświadomości i nabierają pewnych mechanizmów obronnych wyuczonych od społeczeństwa, tych najprostszych – odrzucenia i szyderstwa. Sięgając po tego typu książki nie dość, że zdobywają chociaż odrobinę wiedzy, to jeszcze uczą się empatii. Dodatkowo poza samym poruszeniem tematu o AIDS książka dotyka treści bardziej przyziemnych i codziennych dla nastolatków – problemów związanych ze szkołą, brakiem zainteresowania ze strony rodziców czy problemów między rodzeństwem.

Książka ukazuje jak ogromnym uczuciem jest miłość – taka bezgraniczna, bez względu na wszystko i jak tragiczna jest śmierć. Jak ulotne jest życie, gdzie w jednej chwili tracimy to, co kochamy najbardziej i dzięki czemu nasze życie ma sens. Przedstawia również to, że mimo utraty jednego, do czego byliśmy od zawsze przyzwyczajeni i związani całym sercem, możemy znaleźć coś równie pięknego i istotnego w naszym życiu, coś zupełnie nowego. Po części jest to książka o dawaniu szans i braniu życia w swoje ręce oraz o sile miłości i przyjaźni.

Jest to pozycja, którą z czystym sumieniem polecę każdemu – zarówno tym młodszym, jak i starszym czytelnikom, ze względu na jej treści oraz charakter przekazu. Książka wywołała u mnie burzę emocji, jednokrotnie prawie doprowadzając do łez. O ważnych rzeczach trzeba mówić, o ważnych rzeczach trzeba czytać!

Kupione za 9,99zł w Carrefourze 👌 wreszcie moje! 😄💕 __________ #powiedzwilkomzejestemwdomu #tellthewolvesimhome #carolrifkabrunt #grupawydawniczafoksal #youngadult #bookstagram #czytam #readinglist #dog #nails

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika @ruderecenzuje 4 Lut, 2016 o 5:10 PST