#167. Powietrze, którym oddycha - Brittainy C. Cherry

Tytuł: Powietrze, którym oddycha

Tytuł oryginału: The Air He Breathes

Autor: Brittainy C. Cherry

Wydawnictwo: Filia

Liczba stron: 400

Data wydania: 20 lipca 2016

Cena katalogowa: 39,90 zł

Brittainy C. Cherry zachwyciła mnie książką Kochając pana Danielsa (recenzja – klik), więc nie było innej możliwości – musiałam się zabrać za kolejną z jej pozycji. Dla bezpieczeństwa odczekałam jeszcze trochę czasu po jej oficjalnej premierze, żeby prześledzić pojawiające się na jej temat opinie i oceny. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że zakocham się w tej książce. Niestety, coś znowu nie wyszło.

Elizabeth i Tristan wpadają na siebie przez przypadek, a ich pierwsze spotkanie nie należy do udanych i wartych wspominania. Ona odrobinę zlękniona jego postawą, zawstydzona sytuacją, on rozjuszony, wściekły i samotny. Wyglądają, jakby coś mogło ich łączyć, ale po dłuższej chwili zauważa się przepaść między nimi i narastającą wzajemną niechęć. Los rzuca im siebie kolejny raz pod nogi, jakby z nich drwił. Małe, stereotypowe miasteczko, w którym każdy zna każdego i gdzie plotki rozchodzą się z prędkością światła, staje się miejscem akcji. To właśnie tu mieszka Elizabeth, która niedawno straciła męża w tragicznym wypadku, która mimo upływu czasu, nadal nie radzi sobie z wyrzutami sumienia i ogromnym smutkiem. To właśnie tu, po raz kolejny, spotyka Tristana.

Zacznę od tego, że autorka wykreowała bardzo przewidywalną fabułę, w którą upchnęła w gruncie rzeczy nijakich bohaterów. Mimo że widać, że się starała, to jednak nie wyszło jej tak, jak ja tego oczekiwałam. Moim zdaniem za dużą rolę w tej na pozór cudownej, mroczno-romantycznej historii odgrywa los. Zupełnie nie zauważyłam żadnego zaangażowania bohaterów w życie, a przed oczami miałam tylko rękę stwórcy, w tym przypadku była to Cherry, która popychała ich naprzód, żeby zrobili to co ona chce, żeby nie poddawali się chwili. Ewidentny brak zapału do życia wykreowanych postaci sprawił, że trochę mi się odechciało, a po przeczytaniu kilkunastu kolejnych stron stwierdziłam, że nic mnie już nie zaskoczy w tej książce – i tak też się stało – co kompletnie mnie dobiło. Przewidywalność, schematyczność, brak wyobraźni i zero rzeczywistości, do tego ciągłe wzloty i upadki, niczym na jakimś diabelskim młynie. 

Tristan i Elizabeth to dwójka bohaterów, wokół których kręci się cała akcja. Dwoje doświadczonych przez życie dorosłych, którzy na swój sposób starają się walczyć z piętnem przeszłości, którzy próbują stawić czoła wspomnieniom i wyrzutom sumienia. Ich mroczna i bardzo skomplikowana przeszłość odrobinę mnie poruszyła – nie miałam większych problemów z uwierzeniem w taką wersję wydarzeń – ale nie byłam w stanie uwierzyć w ich aktualne zachowanie, jak dla mnie stali się zupełnie pustymi osobami. Ludzie, którzy zostali tak bardzo doświadczeni przez los przeważnie są osobami bardzo tajemniczymi, nieufnymi, a w społeczeństwie wydają się pełnić rolę nauczycieli. Są oczywiście też tacy, którzy w smutku się zupełnie zatracili i ich bytowanie nawet ciężko nazwać życiem, ale bohaterom Powietrze, którym oddycha daleko do takich postaw. Muszę przyznać, że autorka kombinowała ulepić postać Tristana jako tego tajemniczego i nieufnego, ale jak dla mnie wyszło to bardzo sztucznie, zupełnie nie uwierzyłam w jego postawę, mimo że bardzo chciałam. Wina oczywiście leży po stronie autorki, która nie dopilnowała dokończenia pewnych elementów, jednocześnie pozwalając na wdarcie się kłującej w oczy niekonsekwencji. Pojawiały się też byki – objawy wspomnianej niekonsekwencji – szczególnie zauważalne przy postaci Elizabeth, która na zmianę stawała się osobą nieśmiałą albo zadziorną i pyskatą – nie były to moje interpretacje, a wnioski wyciągnięte z dialogów innych bohaterów. Raz nie potrafiła odpowiedzieć na prostą zaczepkę, paląc przy tym buraka, a później stawała się miss zadziorności, gdzie wszystkim innym później brakowało riposty. Nie dość, że sztuczność głównej bohaterki powalała mnie na kolana, to dodatkowo strasznie mnie irytowała sama jej obecność w fabule. Nie polubiłyśmy się.

Wydaje mi się, że fenomenem tej książki jest ckliwa historia, o utracie najbliższych, o smutku, żalu, samotności i rozdrażnieniu. Nawet jestem tego pewna. Dużo ludzi chętnie sięga po tego typu historie – zresztą jak widać, sama się do nich zaliczam. Byłoby cudownie, gdyby autorka stanęła na wysokości zadania i wykreowała tak płynną i wiarygodną historię, jak zrobiła to przy Kochając Pana Danielsa, ale jak na moje oko tym razem jej się nie udało. Za wysoko postawiona poprzeczka sprawiła, że po książce pozostał mi ogromny niedosyt  i lekki żal do autorki, że tak spaprała tę historię.

Dla osób, które lubią ckliwe historie o życiowych przeciwnościach losu ta pozycja sprawdzi się idealnie. Jeżeli należycie do tych, którym łatwo uwierzyć we wszystko, co stworzył autor i nie macie większych problemów z wcieleniem się w daną historię, ta książka powinna Wam się spodobać.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika ᴘᴀᴜʟᴀ 👑 (@ruderecenzuje) 30 Sie, 2016 o 9:24 PDT