#201. Szpieg - Paulo Coelho

Tytuł: Szpieg

Tytuł oryginału: A espia

Autor: Paulo Coelho

Wydawnictwo: Drzewo Babel

Liczba stron: 200

Data wydania: 9 listopada

Cena katalogowa: 36,90 zł

Spotkałam się już z różnymi opiniami o tym tytule, dlatego czym prędzej musiałam na własnej skórze przekonać się, o co to całe zamieszanie. Szpieg mnie niesamowicie zaskoczył, bo gdybym nie wiedziała, że to książka autorstwa Coelho, to nigdy bym go nie podejrzewała o napisanie takiej książki. Tym razem przedstawił czytelnikom coś zupełnie innego, odmiennego od tego, co publikował do tej pory.

Coelho przenosi czytelników do początków XX wieku. Przedstawia nam urodziwą i niesamowicie zdolną egzotyczną tancerkę, która niejednokrotnie wcielała się w rolę powiernicy i kochanki najbogatszych i najbardziej wpływowych mężczyzn pięknej epoki. Nosiła wiele imion, nadawano jej również różne przydomki. Mało kto zdawał sobie sprawę z tego, że ta piękna kobieta może być szpiegiem.

Tak jak poprzednie książki Coelho podobały mi się, sprawiały, że czytałam je z zaangażowaniem, to jednak nie wprawiły mnie w zaciekawienie i nie potrafiły pochłonąć mnie tak totalnie. Zupełnie inaczej było z tą pozycją, która na początku budziła we mnie dość mieszane odczucia (bo w zasadzie nie wiedziałam, o co chodzi), a pod koniec żałowałam już, że nie ma jakiejś kolejnej części, że wszystko się urywa – właśnie tu i teraz.

Autor w swojej książce wykreował fikcyjną otoczkę dla jednej z historycznych, rzeczywistych postaci. Samo przedstawienie Mata Hari i pomoc czytelnikowi w zwizualizowaniu jej wizerunku było niezwykle przemyślane i dokładne, mimo że nie znajdziemy bogatych opisów jej wyglądu. Autor w wymianie korespondencyjnej głównej bohaterki ze swoim adwokatem ukazał jej niesamowicie silny charakter i przebiegłość. Poza tym, że była szpiegiem, była też kobietą, która uwodziła mężczyzn, zwodziła ich i łamała im serca, która traktowana była jako rywalka przez wszystkie damy z arystokracji.

Styl, którym Coelho posługuje się w Szpiegu jest zupełnie inny niż ten, do którego przyzwyczaił swoich czytelników. Nie znajdziemy w tym tytule morza filozoficznych cytatów, a jedynie nutkę prawy i wspomnienie niesamowicie silnej i wytrzymałej psychicznie kobiety. Dla mnie ta odmiana była niesamowitą radochą, bo książka bardzo mnie wciągnęła.

Podczas zapoznawania się z treścią Szpiega miałam wrażenie, że Coelho w całym chaotycznym i nie uporządkowanym spisywaniu swoich myśli na papier, odnalazł jakiś schemat – bo z jednej strony panował tam mały bałagan, ale z drugiej miał on niesamowity urok. Ogólne wrażenia po lekturze mam bardzo dobre, tym bardziej, że lubię poznawać kolejne silne kobiece postacie. Mata Hari w tej wersji wciągnęła i zaciekawiła mnie jak diabli.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika ᴘᴀᴜʟᴀ ⭐ (@ruderecenzuje) 3 Gru, 2016 o 3:13 PST