#237. Zła krew - Max Bilski

Tytuł: Zła krew

Autor: Max Bilski 

Wydawnictwo: Videograf SA

Liczba stron: 208

Data wydania: 15 lutego 2016

Cena katalogowa: 29,90 zł

Ostatnio trafiam na złe książki, które nie wiele mają wspólnego z tymi kategoriami, do których zostały zakwalifikowane przez wydawcę. Tym razem postanowiłam dać szansę polskiemu autorowi thrillerów i kryminałów, ale niestety, to było nasze pierwsze i ostatnie spotkanie – nigdy więcej nie narażę się na taką mordęgę. Książka, którą wydawca określa jako thriller nie ma nic wspólnego z gatunkiem docelowym. Jest męcząca, nużąca i niesamowicie się dłuży, mimo że ma tylko 208 stron.

Po przeczytaniu tej książki byłam zła, że trafiłam na kolejną nic nie wartą pozycję. Po kilku dniach od jej przeczytania – i przy okazji przemyśleniu pewnych kwestii – jestem zirytowana i zniesmaczona. Nie bardzo zgadzam się z tym, że wydawnictwo tak ostentacyjnie wskazuje gatunek, do którego potencjalnie mogłaby się zaliczać ta książka z tego względu, że czytelnik – jeżeli już uda mu się przebrnąć przez tę pozycję i jego odczucia będą podobne do moich – po pierwsze zrazi się do książek nazywanych thrillerami, a po drugie prawdopodobnie dojdzie do wniosku, że czytanie polskich autorów jest bez sensu i jednak lepiej sięgać po literaturę zagraniczną. A przynajmniej ja bym tak myślała, gdybym była osobą czytającą nawet tą jedną książkę miesięcznie.

W stylu i warsztacie autora na pierwszy rzut oka widać, czy potrafi on budować napięcie, czy też nie bardzo mu to wychodzi – tak jak było w tym przypadku. To, na co ja zawsze zwracam uwagę już w pierwszych rozdziałach książki, to budowa zdań oraz ilość dialogów. Te dwa czynniki odpowiednio wykorzystane – moim zdaniem – najbardziej determinują odczucie akcji, napięcia i dynamizmu występującego w powieści. Jeżeli sięgamy po kryminał czy thriller jest to mega ważne, przy książkach z innych kategorii już mniej – wszystko zależy od charakterystyki danego stylu (np. w reportażach prawie w ogóle nie ma dialogów, a zdania są złożone i nikt nie ma do tego żadnych zastrzeżeń). U Bilskiego niektóre zdania były tak długie, że gubiłam się w ich sensie, pozostawiając je zupełnie niezrozumiane, a w innych zupełnie nie mogłam wyłapać, o co tak właściwie chodziło autorowi. Nie doszukiwałam się sensu, nie próbowałam tego rozwiązać, bo fabuła zupełnie mnie nie zainteresowała i od początku nie mogłam się wciągnąć w tę historię.

Porządnych dialogów jest tyle co kot napłakał, a książka niesamowicie się dłuży i jest mało dynamiczna. Narrator jest irytujący (nie spotkałam się nigdy z bardziej wkurzającym narratorem) i to on jest głównym podejrzanym o zabicie we mnie chęci na czytanie tej książki. Bezpośrednie wtrącenia typu „Tymczasem w innym miejscu dzieją się rzeczy ciekawsze. Przenieśmy się więc do oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów Raciborza.” czy „Zostawmy więc Łukasza z jego sprawami i przenieśmy się w miejsce, gdzie już raz zaglądaliśmy, ale teraz warto sprawdzić, jak po ataku zimy radzi sobie miasteczkowy dziwak i odludek – Dzidek.” sprawiały, że krew się we mnie gotowała. To nie jest bajka dla dzieci, a thriller dla dorosłych ludzi, którzy nie potrzebują prowadzenia ich przez całą fabułę za rączkę, a szukają intrygi i domysłów, poszukiwania i typowania sprawcy na własny rachunek.

Zupełnie nie odpowiadało mi porzucanie wątków przy wprowadzeniu kolejnych postaci do fabuły – nie pojawia się to za każdym razem, ale jednak. Autor urywa wszystko, czym do tej pory się zajmował, żeby przedstawić czytelnikowi kolejnego bohatera – standardowe przedstawienie karty postaci ujawniające podstawowe informacje (imię i nazwisko, zawód) oraz te bardziej szczegółowe (jak żyje, jakim jest człowiekiem, czym się zajmuje na co dzień, itp.). Później, po całej ceremonii przedstawienia, wraca do tego wątku, który wcześniej porzucił.

Mam wrażenie, że to co Bilski stworzył ma potencjał, ale go nie wykorzystał – ktoś tu chyba stawia sobie za wysoko poprzeczki albo nie podejmuje żadnego starania, żeby zrobić jedną rzecz raz a porządnie. Przede wszystkim autor podaje czytelnikowi na tacy sprawcę całego zamieszania – tak, że nawet nie zaangażowany czytelnik jest w stanie wytypować „mordercę” już mniej więcej w połowie ksiażki. Po drugie grupa osób, które na własny rachunek chcą rozwiązać tajemniczą sprawę samobójstw, bez większego zaangażowania w śledztwo, trafia na coraz to nowe ślady i bez większych problemów powolutku ostatecznie trafia do celu – sprawa praktycznie rozwiązuje się sama.

To wygląda trochę jakby autor sam dla siebie rozwiązał swoją zagadkę, a czytelnikowi streścił przebieg wydarzeń (oczywiście wykorzystując do tego narratora), wtrącając gdzieniegdzie dialogi bohaterów.

W tej książce nie ma dosłownie nic co by mi się spodobało.

To pierwsza książka, którą nie wywołała we mnie żadnego – nawet najmniejszego – zaangażowania. I to wcale nie chodzi o to, że miałam do niej negatywne podejście już od początku, bo było wręcz przeciwnie. Lubię dawać polskim autorom szansę, chętnie sięgam po rodzime książki, tym bardziej tych pisarzy, z którymi do tej pory nie miałam żadnej styczności. A jeszcze bardziej się cieszę, kiedy mam okazję przeczytać książkę polskiego pisarza, który porusza się w moim ulubionym gatunku. W tym przypadku nie ma między nami chemii, a do książek tego autora już nie wrócę.

To zdecydowanie najgorsza książka, którą kiedykolwiek czytałam.