Uzależniona od Instagrama?

Czasami moi rodzice albo znajomi śmieją się ze mnie, że jestem uzależniona od internetu, telefonu, komputera… Kiedyś jeszcze sama śmiałam się z tych tekstów i za każdym razem odpowiadałam coś w stylu „No co Wy mówicie?! Przecież wytrzymałabym żyjąc bez internetu!”, ale z czasem zaczęłam zdawać sobie sprawę, że chyba mają rację.

Szczególnie dociera to do mnie teraz, kiedy zajmuję się prowadzeniem bloga i odpowiadających mu profili na Instagramie i Facebooku, a dostęp do internetu jest w ogóle nie do porównania z tym sprzed np. 10 lat (nie pamiętam czy był już dostęp do internetu w telefonach, ale kiedy się pojawił połączenia były tak drogie, że nikt tego prawdopodobnie nie robił). Czasami po prostu nie widzę możliwości, żeby chociaż na chwilkę nie zajrzeć na któryś z profili, żeby prześledzić, co się zmieniło od ostatniego zaglądnięcia, żeby zerknąć do znajomych, żeby z kimś jeszcze pogadać, któregoś zaczepić.

No i już przecież nie będę wspominać o katastrofie, która mogłaby się stać, gdybym zapomniała o zabraniu telefonu do pracy – jakoś pewnie bym sobie poradziła, ale zły humor na cały dzień byłby gwarantowany!

Największą frajdę, i jednocześnie największe uzależnienie, stanowi Instagram, bo poza tym, że mogę wejść w dyskusję z najróżniejszymi osobami (zaczynając od tych, które prowadzą podobne tematycznie profile, kończąc na tych, które zajmują się czymś zupełnie innym, albo występują na Instagramie jako osoby prywatne), z którymi w prawdziwym życiu prawdopodobnie nawet bym nie miała kontaktu, to jeszcze jest źródłem inspiracji i to właśnie dzięki niemu podszkoliłam swoje umiejętności fotograficzne. Od zawsze miałam ciągoty do poznawania ludzi przez internet, ale Instagram sprawił, że teraz chętniej zaglądam do moich cyber-znajomych, niż żyję rzeczywistością. Pewnie byłoby inaczej, gdyby w większości przypadków nie dzieliła nas koszmarnie wielka odległość i moglibyśmy pozwolić sobie na regularne wypady do najbliższej kawiarni.

Nie jestem żadnym psychologiem, więc nie bardzo potrafię wytłumaczyć taki nawyk zerkania w telefon.  Tak jak przy znajomych jestem jeszcze w stanie się opanować, bo jednak podstawy kultury nie są mi obce, tak w domowym zaciszu już raczej nie mam żadnych barier. Każdą chwilę nudy rekompensuję sobie czytaniem i zostawianiem komentarzy oraz klikaniem lajków, więc chyba jednak wychodzi na to, że jestem uzależniona. Zdecydowanie za często łapię się na tym, że rozpraszam się zerkaniem na instagram, więc próbując temu przeciwdziałać okazuje się, że muszę zostawiać telefon poza zasięgiem rąk – najlepiej żeby wyciszony leżał poza zasięgiem wzroku (czasami umieszczam go w jakimś kartoniku, czasami w szufladzie albo zwyczajnie pod książką), ale daleko ode mnie, żeby nie chciało mi się po niego wstawać.

Dlaczego zdecydowałam się o tym napisać? W sumie chyba dlatego, że poza tym, że Instagram jest dla mnie źródłem inspiracji, jest też moim największym życiowym demotywatorem. Każdą wolną chwilę, którą mogłabym spędzić na czymś bardziej pożytecznym, marnuję na Instagramie. Staram się walczyć sama ze sobą, ale nie zawsze mi wychodzi. A najbardziej jestem ciekawa, czy Wy też macie takie problemy i jak sobie z nimi radzicie.

Także liczę na Wasze komentarze! Dajcie znać jak u Was jest z pokusami – czy walczycie z jakimiś i jak sobie z nimi radzicie.

Post udostępniony przez ᴘᴀᴜʟᴀ (@ruderecenzuje) 27 Sie, 2017 o 1:45 PDT