Albatros poleca na jesień!

Jesień jest fajna, chociaż jej zalety dopiero od niedawna zaczęły do mnie docierać. Jak dla mnie jest najbardziej kocykową porą roku, szczególnie motywującą do oddawania się czytelniczym przyjemnościom, na które w ciągu lata było za ciepło, albo brakowało czasu.

Dziś, z zespołem Wydawnictwa Albatros, przychodzimy do Was z garścią poleceń lektur idealnych na (nie tylko) jesienne wieczory, w połączeniu z książkowym rozdaniem. Po cichu liczymy na to, że największą radochą z tej publikacji będzie możliwość poznania zespołu wydawnictwa i przekonania się na własnej skórze, że oni też są tylko ludźmi J W Wydawnictwie Albatros pracuje zaledwie 11 osób, a dziś macie okazję poznać aż 9 z nich.

Pierwsza część postu to książkowe polecenia, w drugiej natomiast pojawi się informacja o rozdaniu.

Czy świat kryminałów zarezerwowany jest tylko dla mężczyzn? Czy tylko panowie potrafią napisać trzymający w napięciu dreszczowiec? Oczywiście, że nie! Tana French jest tego najlepszym przykładem! Nie bez znaczenia nazywana królową irlandzkiego kryminału French w swojej najnowszej powieści udowadnia, że zasługuje na miejsce w gronie najlepszych. Już nie raz pokazała, że potrafi zręcznie łączyć wątki kryminalne z elementami thrillera psychologicznego. W jej książkach uknuta z zegarmistrzowską precyzją intryga to nie wszystko. Równie ważne jest tło psychologiczno-obyczajowe i plastycznie oddana sceneria wydarzeń.

„Ostatni intruz”, mający swoją premierę na początku października, potwierdza, że u French nie tylko akcja ma znaczenie, tu ogromną rolę odgrywa też atmosfera. W „Ostatnim intruzie” punktem wyjścia – jak to zwykle bywa u tej autorki – jest zagadka, której rozwiązanie wydaje się banalnie proste. I gdy już uwierzymy, że przewidzieliśmy zakończenie, okazuje się, że prawda jest o wiele bardziej złożona. Jeśli na jesienne wieczory szukacie thrillera, w którym akcja pędzi na złamanie karku, to ta książka może nie spełnić Waszych oczekiwań. „Ostatni intruz” to prawdziwa uczta dla koneserów gatunku, którzy lubią delektować się czytaną historią. Jeśli jednak niestraszna jest Wam bezsenna noc, to koniecznie musicie po te książkę sięgnąć! Stopniowo dawkowane napięcie, liczne retardacje i kapitalnie zarysowane postaci – niezwykle realistyczne, żywe i pełne sprzeczności – to największe atuty tej powieści. A jeśli dodać do tego, że historia śledztwa w sprawie śmierci Aislinn Murray wciąga i pochłania bez reszty, to otrzymujemy thriller doskonały. Co więcej mogę powiedzieć? Tanę French po prostu trzeba czytać… i to nie tylko jesienią!

Gdy za oknem szaro i ponuro warto sięgnąć po książkę, w której dużo się dzieje. Strzałem w dziesiątkę okaże się powieść autorstwa mistrza włoskiego kryminału. Nazwisko Donato Carrisiego powinni znać przede wszystkim fani mocnych, mrożących krew w żyłach thrillerów. W „Łowcy cieni”, najnowszej powieści autora bestsellerowego „Zaklinacza” i „Trybunału dusz”, udało się Carrisiemu doskonale uchwycić nie tylko wspaniały klimat i piękno Wiecznego Miasta, ale też ukazać mroczne sekrety stolicy Włoch. Duszna atmosfera rzymskich uliczek oraz widmo grasującego po mieście seryjnego mordercy przyprawią Was o gęsią skórkę i szybsze bicie serca.

Chyba się jeszcze nie zdarzyło, bym zawiodła się na Tess Gerritsen. Bez wątpienia to jedna z moich ulubionych pisarek. Stworzona przez nią seria thrillerów medycznych opowiadająca o duecie śledczym Rizzoli & Isles nie tylko w Polsce, ale i na świecie cieszy się ogromną popularnością. Wymyślane przez nią historie z wypiekami na twarzy śledzą miliony czytelników, dla których Gerritsen jest niekwestionowaną królową literatury z dreszczykiem.

„Sekret, którego nie zdradzę” to jeden z lepszych thrillerów, jakie w ostatnim czasie miałam okazję czytać. Przerażająca, intrygująca, mrożąca krew w żyłach – taka jest nowa powieść Gerritsen. Gdyby ktoś mnie poprosił o polecenie dobrego thrillera, bez wahania wskazałabym na twórczość autorki słynnego „Chirurga”. Tu dobrych, trzymających w napięciu historii jest tak dużo, że trudno wybrać tylko jedną. Najnowsza powieść odpowiada na potrzeby nawet najbardziej wymagających czytelników Długo musieliśmy czekać na kontynuację serii, jednak zdecydowanie było warto! Jeśli jeszcze nie czytaliście żadnej książki Tess Gerritsen, to koniecznie musicie to zmienić J

Jesień to najlepszy czas na czytanie. Kolejne ponure, deszczowe dni zlewają się ze sobą. Brakuje słonecznego światła, coraz mniej nam się chce, w szpony chwyta nuda i depresja… W coraz dłuższe wieczory nie ma nic lepszego niż gorąca herbata, wygodna kanapa, beżowy koc z wełny alpaki i dobra książka. Bo warto przełamać jesienny marazm lekturą ważną i potrzebną, a wręcz obowiązkową, do tego powieścią, o której w ostatnich miesiącach było bardzo głośno. „Kolej podziemna. Czarna krew Ameryki” to książka, którą Colson Whitehead rozbił amerykański bank nagród literackich, zgarniając Nagrodę Pulitzera i National Book Award, tytuł książki roku Goodreads w kategorii historical fiction i nominację do Man Book Award. Tygodnik „Time” umieścił autora na prestiżowej liście stu najbardziej wpływowych osób na świecie, a „Kolej podziemną” polecaną przez Oprah Winfrey i prezydenta Baracka Obamę, okrzyknięto jedną z najważniejszych książek o Ameryce, jakie kiedykolwiek napisano. Choć o niedoli czarnych niewolników w Ameryce napisano już wiele – także książek wybitnych, jak choćby „Umiłowana” Toni Morrison – nikt jeszcze nie napisał powieści tak wyjątkowej i trafiającej do szerokiego grona odbiorców. Opisując losy Cory, nastoletniej niewolnicy, urabiającej się po łokcie na plantacji bawełny białych panów, która ryzykuje dramatyczną ucieczkę w nieznane, korzystając z systemu wsparcia stworzonego przez abolicjonistów oraz podziemnych pociągów pędzących po torach ułożonych nie wiadomo kiedy ani przez kogo, Whitehead wciąga nas w opowieść straszną i śmieszną zarazem. Choć historia jest całkowicie zmyślona, nie ma w niej ani jednego kłamstwa. Groza życia na amerykańskim Południu w świecie niewolników i plantatorów jest wiernie oparta na dokumentach z epoki, relacjach świadków i wspomnieniach, zaś wątek przygodowy jest tu rodem z najlepszych powieści łotrzykowskich. Ta książka przerazi Was i zadziwi, zmusi do myślenia i przypomni, że świat nie jest czarno-biały. Brutalnie uświadomi, że zbudowano go na wyzysku i okrucieństwie, które nie straciły z czasem na popularności. Być może jest dla nas nadzieja, ale pewnie z niej nie skorzystamy.

Post udostępniony przez Created by Katarzyna Tusk (@makelifeeasier_pl) 12 Lip, 2017 o 3:12 PDT

Jesień to wprost wymarzony czas dla wszystkich książkoholików – i to nie tylko dlatego, że wiele świetnych książek ma wówczas swoje premiery. To właśnie teraz pogoda za oknem zamiast zachęcać do spacerów sprawia, że coraz częściej mamy ochotę zaszyć się pod kołdrą z kubkiem gorącej herbaty. Aby umilić sobie dłużące się wieczory, warto sięgnąć po dobrą książkę, która pozwoli nam przetrwać ten trudny czas w możliwie jak najprzyjemniejszy sposób.

Tej jesieni koniecznie trzeba sięgnąć po „Jej ostatni oddech”, czyli nową powieść Roberta Dugoniego. Sama tego pisarza poznałam dość niedawno, bo przy okazji marcowej premiery polskiego wydania „Grobu mojej siostry”, książki otwierającej cykl o śledczej Tracy Crosswhite z wydziału zabójstw policji z Seattle. „Grób mojej siostry” okazał się świetnym thrillerem, który w pełni spełnił moje oczekiwania, choć rozwiązanie zagadki dało się przewidzieć. Po jego skończeniu od razu chciałam sięgnąć po kontynuację. „Jej ostatni oddech” to thriller najwyższych lotów, poziomem znacznie przewyższający tom pierwszy. Ta powieść nie tylko jest doskonałą okazją do rozpoczęcia swojej przygody z prozą amerykańskiego pisarza, ale też pozwala Robertowi Dugoniemu aspirować do grona najwybitniejszych reprezentantów gatunku. Autor stworzył bohaterkę, której nie sposób nie lubić, nieustraszoną, upartą, wrażliwą i niezrażającą się niepowodzeniami. Miłośnicy solidnych i trzymających w napięciu thrillerów nie będą rozczarowani. Robert Dugoni potrafi pisać, co po raz kolejny udowodnił. Zdecydowanie polecam i czekam na więcej!

„TO” Stephena Kinga spoglądało na mnie długo. Słyszałam, że to „jedna z najlepszych” powieści w jego bibliografii, „prawdziwy majstersztyk” – ludzie pisali, ale ta objętość zawsze nieco mnie przerażała. Kiedy na ekrany kin zawitała filmowa wersja, stwierdziłam, że lepszego czasu na to „tomisko” nie znajdę.

Usiadłam, czytałam i nie żałowałam nawet sekundy spędzonej z tą książką. Nie będę oszukiwać, zajęło mi to dużo czasu, w końcu to przecież ponad tysiąc stron… Ale jakich!

King w „TO” dociera do zakamarków ludzkiej psychiki. Odnajduje najbardziej skrywane strachy i wywleka je na światło dzienne. Tak doskonale zna się na rzeczy, że przypomniałam sobie demony z dzieciństwa, które wychodziły z szafy i goniły po schodach, kiedy światło już było zgaszone. Dawno żadna książka nie spenetrowała mojego umysłu do tego stopnia. Myślałam, że wszystkie „trupy” już dawno zakopałam i przykryłam latami dorosłego życia. King doprowadził nie tyle do ich zmartwychwstania, ile do przypomnienia sobie tego czasu i uczuć. Tego momentu, kiedy jest się dzieckiem, leży we własnym łóżku, pod własną kołdrą, ale nie można spod niej wyjść, bo wszędzie jest ciemno, a podłoga na pewno zamieniła się w lawę. 

Do tego dochodzi jeszcze jedna ważna kwestia – genialna narracja. Nie lubię dziwnych metafor, niepotrzebnych słów i rozbuchanego języka, którym autor chce udowodnić znajomość słownika. King omija te cechy, tworząc autentyczną opowieść, z którą się płynie… Kupuje się u niego wszystko. Nie ma znaczenia, czy coś jest realne, czy nie, czy coś może się zdarzyć, czy nie. Wierzysz w „TO”.

Nigdy nie pomyślałabym, że książka typu horror może być doskonała nie tylko w swojej konwencji. Myślę, że niektórymi cechami zawstydza pozycje stojące na półce pt. literatura piękna. „TO” Stephena Kinga mnie porwało i mogę powiedzieć jedno: WARTO, naprawdę.

Post udostępniony przez Diana Chmiel (@bardziejlubieksiazki) 8 Wrz, 2017 o 9:22 PDT

Debiutancki thriller B.A. Paris to rewelacyjny dreszczowiec, który do ostatniej strony mocno trzyma w napięciu. Najbardziej fascynujące jest to, że już na początku domyślamy się zakończenia historii, a jednak psychologiczny thriller B.A. Paris wciąga bez reszty. Przeczytanie książki zajęło mi zaledwie trzy godziny – nie udało mi się jej odłożyć chociaż na chwilę. Gęstniejąca ze strony na stronę atmosfera, narracja trzymająca w napięciu i doskwierające nam nieustannie uczucie przerażenia. Gorąco polecam tę powieść na jesienne dni. Można się oderwać od pochmurnej aury i wciągnąć w przerażającą codzienność małżeństwa Angelów. Z ekscytacją czekam na kolejne książki Paris! Jestem pewna, że będą świetne.

Przepadam za kryminałami, co jest moim zarazem szczęściem i nieszczęściem – szczęściem dlatego, że dobry kryminał, jak książka z żadnego innego gatunku, może wciągnąć i pozwolić zapomnieć o całym świecie; nieszczęściem – bo kiedy przeczytało się kilka dobrych kryminałów, te niższych lotów nieprawdopodobnie zawodzą. A jest ich znacznie więcej niż tych dobrych… Pewnie każdy miłośnik kryminałów zna to uczucie, kiedy z nadzieją na dobrą rozrywkę odchyla okładkę i łapczywie wpija się w tekst, żeby już po kilku stronach zorientować się, że to pewnie będzie tylko kolejne czytadło, którego rozwiązanie odgadnie jeszcze przed połową...

No cóż, nie doświadczycie tego uczucia, otworzywszy dowolną książkę z Johnem Rebusem. Tam już od pierwszych stron na czytelnika czeka kryminalne mięso. Niekoniecznie są to spektakularne sprawy i gra policji z seryjnym mordercą. To świetnie napisane postacie, to pojedynki psychologiczne, cięte riposty i starcia charakterów umieszczone w realnym świecie. To przerażające zbrodnie, czasami popełniane przez zwykłych ludzi, co tylko czyni je straszniejszymi, i wciągające śledztwa, na których nie kończy się treść książki. Te kryminały, te popularne powieści, to dużo więcej niż czytadła. To Rozrywka przez duże R, przy której będziecie mruczeć „O rany, jakie to dobre”, która nie obraża Waszej inteligencji, która przenosi w inny świat.

A sama postać Johna Rebusa ma w sobie wszystko, czego brakuje innym współczesnym detektywom. Rebus dojrzewał przez kolejne powieści, razem z nim pisarsko dojrzewał Ian Rankin. Jeśli tą recenzją zachęcę Was do zapoznania się z całą serią, gorąco polecam zacząć od początku: od „Supełków i krzyżyków”. Nie jest to konieczne, bo książki późniejsze i tak czyta się doskonale bez poznania wcześniejszych losów postaci. Ale kiedy najpierw sięgniecie po najnowsze, „Świętych Biblii Cienia” lub „Nawet zdziczałe psy”, będziecie chcieli więcej, a wtedy te starsze prawdopodobnie wydadzą się Wam bardziej naiwne i powierzchowne – choć wciąż bardzo dobre, o wiele lepsze od większości kryminałów dostępnych na rynku. Dwie ostatnie książki z Rebusem to po prostu wielowymiarowe majstersztyki, i – choć to wyświechtany slogan, to w ich przypadku w 100% prawdziwy – nie odłożycie tych książek do ostatniej strony, a po przeczytaniu historia będzie w Was żyć jeszcze długo po zamknięciu okładki.

Celowo nie streszczam ich fabuły – zasugerowałabym tym samym, że ona jest w tych książkach najważniejsza. A tymczasem jest jednym z równorzędnych elementów, które składają się na fantastyczną całość. Wypada tylko zgodzić się z Mariuszem Czubajem – Rebus i Rankin grają o klasę wyżej od kryminalnej Ligi Mistrzów.

PS.

Imię Shiobhan wymawia się  z grubsza „szivonn” – wybaczcie nieprawidłowy zapis fonetyczny J

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) 14 Sie, 2017 o 12:12 PDT

Obie książki zostały napisane już jakiś czas temu, ale wydajemy je w nowym tłumaczeniu. Polecam je razem z innymi książkami Johna Grishama, bo są teraz aktualne u nas w Polsce jak nigdy. Choć ukazują realia amerykańskiego systemu prawnego różniącego się od naszego, choć opisują rzeczywistość, która nie jest wolna od patologii – absurdów, biurokracji czy korupcji – to jest w nich coś szalenie ważnego, niezależnego od czasu czy miejsca akcji: fascynacja prawem jako takim!

Swoją przygodę z Grishamem proponowałabym zacząć od „Werdyktu”. To fantastyczny thriller prawniczy z elementami thrillera politycznego. Akcja – co nietypowe – rozpoczyna się od ogłoszenia werdyktu ławy przysięgłych, zgodnie z którym wielka spółka chemiczna ma zapłacić odszkodowanie w wysokości kilkudziesięciu milionów dolarów. Jej właściciel całą nadzieję pokłada w procesie apelacyjnym w Sądzie Najwyższym stanu Missisipi. Tyle że jego orzeczenie będzie zależało od pewnej sędzi, która, niestety, nie dość, że jest liberalna, to jeszcze nieprzekupna. No ale zbliżają się wybory na stanowiska sędziów. A wyborców, jak się okazuje, wcale nie tak trudno zmanipulować. Jeśli się ma pieniądze.

 „Werdykt” i „Ława przysięgłych” to powieści Grishama, w których autorowi udaje się coś niemal niemożliwego: sprawić, by prawo – z jego paragrafami, posiedzeniami sądowymi, kruczkami, korowodem sędziów, adwokatów, biegłych – stało się czymś porywającym, by czytelnik poczuł się tak, jakby siedział na sali sądowej i ściskał kciuki za którąś ze stron. A do tego podczas lektury czytelnik poczuje jeszcze powiew bryzy znad Zatoki Meksykańskiej, skwar amerykańskiego Czarnego Południa i zapachy kreolskiej kuchni.

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) 21 Paź, 2017 o 10:08 PDT

Do zgarnięcia jest dziesięć książek! 

Jedna książka wędruje do jednej osoby, w związku z tym w rozdaniu nagrodzonych zostanie dziesięć osób!

Książki, które stanowią nagrody konkursowe:

 Aby wziąć udział w rozdaniu należy wysłać na adres ruderecenzuje@wp.pl, wiadomość w której:
- tytule należy wpisać "KONKURS",
- w treści należy podać tytuł i autora wybranej przez siebie książki oraz dane do wysyłki (imię i nazwisko, ulica i numer domu, kod pocztowy, miejscowość oraz numer telefonu).
Zgłoszenia niespełniające dwóch powyższych kryteriów nie będą brane pod uwagę przy wyłanianiu laureatów.

Dodatkowo:
- w treści można pozwolić sobie na odrobinę kreatywności,
- można zamieszczać załączniki do zgłoszeń.
Dodatkowym atutem będzie udostępnienie linku postu konkursowego (http://www.ruderecenzuje.pl/2017/10/jesienny-albatros.html) na swoich profilach social media (Facebook, Instagram, Google+...), oraz polubienie profili Rude recenzuje. i Wydawnictwo Albatros na Facebooku jednak nie jest to warunek konieczny.

Konkurs trwa od dzisiaj (23.10.2017) do 12 listopada 2017 do godziny 12.00.
Laureaci nie będą wybierani w sposób losowy, ale o wygranej nie będzie też decydować kreatywność.
Wyniki rozdania pojawią się w ciągu siedmiu dni na stronie www.ruderecenzuje.pl oraz na profilu FB Rude recenzuje., a zwycięzcy zostaną poinformowani o wygranej w wiadomości zwrotnej. Forma zgłoszeń nie przewiduje konieczności odpowiedzi na wysłaną przez Organizatora wiadomość, w związku z tym nie będzie potrzeby ponownego wybierania laureatów.
Fundatorem nagród jest Wydawnictwo Albatros, które odpowiada za wysyłkę książek do laureatów rozdania.
Regulamin konkursu dostępny tutaj - klik.
Udział w konkursie stanowi akceptację Regulaminu i potwierdzenie znajomości wszystkich zasad konkursu.



Liczę na Wasze zainteresowanie konkursem i liczne zgłoszenia!
W komentarzach zostawcie po sobie ślad - dajcie znać, czy podoba Wam się taka forma przedstawienia załogi wydawnictwa i czy czytaliście którąś z polecanych książek! J

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) 18 Paź, 2017 o 1:52 PDT