Zostawiam już to wszystko za sobą

Nie rozpamiętuję przeszłości, bo na nią wpływu już nie mam. Gdybym miała podsumować rok 2017, powiedziałabym, że był rokiem załamania i totalnej utraty wiary w siebie.

Poprzedni już rok była dla mnie wyjątkowy, zresztą mam wrażenie, że jak każdy poprzedni. Kiedy teraz mam już go z głowy i zastanawiam się nad nim na spokojnie, stwierdzam, że był rokiem przełomowym, w czasie którego gdzieś się pogubiłam, bo po drodze skręciłam nie tu gdzie planowałam, ale wreszcie udało mi się odnaleźć siebie. Ostatecznie więc dzięki  to rok, dzięki któremu stanęłam na nogi i zrozumiałam kwestie, które ciążyły mi na barkach od długiego czasu. Jeżeli ktoś zapytałby mnie „Jak życie?”, bez wahania odpowiedziałabym, że „Po staremu…”, ale to tylko dlatego, że prywatę mam w zwyczaju zatrzymywać tylko i wyłącznie dla siebie. Największą satysfakcją życiową cieszę się sama ze sobą. No i może czasami z rodzicami. Ale jedynacy, indywidualiści już chyba tak mają. W każdym razie cieszę się ze wszystkich życiowych decyzji, które podjęłam w ciągu ostatnich 12 miesięcy, z każdej chwili załamania, smutku czy szaleńczej radości, bo – suma summarum – każda z nich czegoś mnie nauczyła i nakierowała na drogę do miejsca, z którego rozpoczynam Nowy Rok.

Styczeń był miesiącem marudzenia, słomianego zapału i nauki.

Luty mianuję miesiącem kreatywności.

Marzec był miesiącem tęsknoty i wspomnień, jak co roku.

Kwiecień to nauka, ale ta na własnych błędach.

Maj wspominam jako miesiąc cudownych spotkań i pysznych lodów.

Czerwiec miesiącem skrajnych nastrojów.

Lipiec podsumowuje jako miesiąc obżarstwa i nowych znajomości.

Sierpień był najbardziej sentymentalny, smutny i samotny.

Wrzesień był miesiącem zaufania i spontaniczności.

Październik minął jako miesiąc rozterek.

Listopad był miesiącem otrzeźwienia i dorosłości.

A grudzień był okresem, który wymagał ode mnie najwięcej odwagi i egoizmu.

Najdziwniejsze co mnie spotkało w tym roku to propozycja współpracy z pewną firmą produkującą masażery erotyczne. Firmie zależało, abym pokazywała te piękne, fikuśne i kolorowe urządzenia na zdjęciach, w zestawieniu z książkami. Mimo że uważam się za kreatywną osobę, tego wyzwania nie byłam w stanie podjąć – po prostu nie mogłam sobie zwizualizować tej kompozycji. Chociaż teraz jak się nad tym zatrzymałam, zaczęłam się zastanawiać jaka byłaby Wasza reakcja…

Z innych dziwności – dostawałam też prośby o oddanie swoich książek konkretnym osobom. Nie na zasadzie rozdania, wcale też nie na zasadzie sprzedaży tych książek lub dobrowolnego ich oddania. Coś w stylu: chciałabym, a pani ma dużo, to proszę to i to przesłać na poniższy adres. Dzielę się z Wami wszystkim czym mogę, organizuję konkursy, robię prezenty, więc wybaczcie, ale takie wiadomości wywołują we mnie po prostu furię i wściekłość.

Na początku roku walczyłam też z listonoszem. Pozbawiłam go wielkanocnej premii, na jakiś czas załatwiłam mu przeniesienie na inny rejon. Tak bardzo drażnią mnie ludzie i ich lenistwo, a już nie wspomnę o wykonywaniu (albo w tym przypadku niewykonywaniu) pieprzonych obowiązków w związku z wyborem kariery zawodowej. Poczta Polska nie ma ze mną łatwego życia, bo jestem upierdliwa i nieuprzejma, szczególnie jak coś mi się należy.

Poproszono mnie również o napisanie książki za kogoś. Odmówiłam. Pojawił się też pomysł założenia wydawnictwa i księgarni specjalizujących się w konkretnym gatunku. Odmówiłam.

W 2017 roku wzięłam udział w ciekawych warsztatach literackich z pisania kryminałów prowadzonych przez Kasię Puzyńską (klik), pojechałam do Iławy, żeby spędzić kilka godzin z Alkiem Rogozińskim (relacja ze spotkania), spacerowałam trochę po Pruszkowie i Komorowie z Bartkiem Szczygielskim śladami jego bohaterów przedstawionymi w Aorcie (recenzja Aorty) i miałam okazję przytulić się do Nicolasa Sparksa, mimo że żadnej jego książki jeszcze nie czytałam. Przy okazji targów i tych w Warszawie, i tych w Krakowie poznałam też osobiście kilku innych autorów i pracowników wydawnictw, z którymi często koresponduję. Poleciałam też na fantastyczny, chociaż trochę za krótki, weekend do Norwegii dzięki firmie KAYAK. Ten wypad sprawił, że na amen zakochałam się w Oslo i cały czas chodzi mi po głowie ponowna ucieczka, ale już na nieco dłużej (fotorelacja z wyjazdu). W między czasie pojechałam do Gdynii na SeeBloggers, gdzie poznałam trzy najwspanialsze dziewczyny pod słońcem, z którymi czasem coś wspólnie wykombinujemy (klik). Wzięłam też udział w Literackiej Stolicy, gdzie razem z Dianą z Bardziej lubię książki niż ludzi zaliczyłyśmy prowadzenie swojego pierwszego panelu o Instagramie.

 

 

 

 

Na swoim koncie mam kilka nowych współprac z wydawnictwami, z czego najbardziej cieszy mnie ta podjęta z Wydawnictwem Albatros. Z kilkoma też przestałam współpracować, ale to historie na osobny wpis. W połowie roku przeszłam na tryb czytania tylko i wyłącznie tych książek, na które mam ochotę, co było świetnym zagraniem i ostatecznie dało mi znacznie więcej satysfakcji czytelniczej.

Kiedy już przeszłam przez wspomnienia z całego roku, to stwierdzam, że 2017 był rokiem wyzwań, które podejmowałam i którym za każdym razem udało mi się podołać. Skończyłam i zamknęłam rok z podniesioną głową. Nie będę płakać, tęsknić ani rozpamiętywać.
Życzę sobie, żeby kolejny rok przyniósł mi jeszcze więcej wrażeń, spotkań i pozytywnych wspomnień. Mam nadzieję, że nawiązane w tym roku przyjaźnie przetrwają długie lata, a moim wyzwaniem na kolejny rok jest zadbanie o to, aby nie umarły one przez niepielęgnowanie.
Na 2018 stawiam sobie jedno poważne postanowienie życiowe, aby częściej odczuwać przyjemność i jedno książkowe - żeby przeczytać co najmniej 12 książek po angielsku.

Czekam na Wasze komentarze z planami na rok 2018. Liczę na to, że chętnie będziecie się ze mną dzielić swoimi postanowieniami i najlepszymi wspomnieniami z 2017. A tymczasem wszystkiego najlepszego w nowym roku!