W nosie mam ile przeczytam

Przeczytam 52 książki w 2017 roku?

W 2017 roku udało mi się sprostać temu wyzwaniu bez większych problemów, chociaż mam wrażenie, że moja skuteczność szybkiego czytania i w ogóle chęci czytania była znacznie mniejsza niż w 2016 ze względu na różne życiowo-prywatne aspekty. 

Tak jak już pisałam w życiowym podsumowaniu tutaj, rok 2017 okazał się tym okresem w moim życiu, kiedy sama od siebie dostawałam w dupę. Tak się kończy, kiedy podejmie się zbyt wielu rzeczy na raz, będąc przekonanym, że „JA NIE DAM RADY?!”. Jak się okazało – nie dałam, ale dużo sobie dzięki temu przemyślałam.

W 2016 przeczytałam coś koło 130 książek, ale musiałam wszystkie skrzętnie zapisywać w notesie, bo przez natłok tytułów najzwyczajniej w świecie zapominam co czytałam dwa tygodnie wcześniej. Pod koniec sierpnia tego roku obudziłam się i zdałam sobie sprawę, że czytanie tego, co przychodzi od wydawnictw bez większej możliwości dobierania książek pod własne zachcianki i przede wszystkim czytanie na czas i ilość jest - w skrócie mówiąc - do dupy.

W sierpniu dopisałam ostatnią – 70 książkę – do swojej listy, a później zapomniałam o spisie. Listę wyciągnęłam ostatnio (już po Nowym Roku), żeby sprawdzić co na liście się znalazło i w którym miejscy skończyłam wszystko notować, no bo jednak przydałoby się przygotować jakieś książkowe podsumowanie roku czy coś, bo przecież lubicie takie wpisy. Ale żeby było ciekawiej, postanowiłam sprawdzić siebie i swoje możliwości i dopisać te tytuły, które przeczytałam od sierpnia do końca grudnia. Uwaga – dopisałam 21 książek, z czego 7 przeczytałam tylko w grudniu.

Jestem święcie przekonana, że tych książek było więcej, no ale właściwie co z tego? Czy skoro ich nie pamiętam nie jest wystarczającym usprawiedliwieniem dla mnie samej, że nie prowadziłam tej listy do końca roku?

Właśnie to sprawiło, że zaczęłam się na poważnie zastanawiać nad sensem ekspresowego czytania wszystkiego, co jest na dziś, bo zaraz premiera, albo na wczoraj, bo się nie wyrobiłam tydzień wcześniej. Lubię czytać, czytam dużo i praktycznie wszędzie, ale mimo wszystko bardzo często czuję presję ze strony wydawców, którzy czegoś ode mnie oczekują. To oczywiście wiąże się z tym, że cały czas myślę o tekstach, o blogu i terminach. I właśnie w tym momencie kończy się przyjemność z czytania, a zaczyna przykry i irytujący obowiązek.

Część z Was może mi teraz śmiało powiedzieć, że znów narzekam, że znów coś mi się nie podoba, bo jak mogę jęczeć na terminy, skoro mam książki za darmo. A no mogę i będę, bo czytanie i recenzowanie zabiera bardzo dużo czasu, gdzie z życiem prywatnym (pracą i nie daj Boże jakimiś znajomymi) jest to niesamowicie ciężko pogodzić. W pierwszych kilku dniach stycznia zauważyłam wysyp wpisów z pożegnaniami, z informacją o porzucenia bloga/vloga przez innych recenzentów, więc chyba nie jest tak łatwo i kolorowo, jakby mogło się wydawać.

W każdym razie tu pojawia się pytanie do Was – czy rzeczywiście opłaca się czytać na wyścigi? Czy nie lepiej cieszyć się lekturą w spokoju, bez spiny, terminów i jakiejkolwiek presji?

Ja czasami uczę się na własnych błędach i na kolejny – już 2018 rok – mam postanowienie, żeby czerpać więcej przyjemności z prowadzenia bloga, Instagrama i przede wszystkim czytania. Czy przeczytam 30 książek, czy wyjdzie ich 180 będzie dobrze, bo nie dość, że lektury dobiorę tylko i wyłącznie pod siebie, to jeszcze będę czytać je tylko wtedy, kiedy będę miała na to czas i ochotę.

O czytaniu z przymusu ostatnio mądre rzeczy powiedziała też Cat Vloguje – film tutaj.

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) Sty 5, 2018 o 4:52 PST