Najlepsze i najgorsze

Długo zastanawiałam się nad tym, czy przygotowywać wpis podsumowujący najlepsze i najgorsze książki, z którymi miałam przyjemność, lub nieprzyjemność, spotkać się w ubiegłym roku. No i proszę, wreszcie się zebrałam.


Książek przeczytałam sporo, ale ze względu na małe kryzysy życiowe (o których pisałam trochę tutaj) i książkowe (które wspominałam tutaj), przestałam rejestrować co czytam. Już nie raz wspominałam o tym, że przez ilość czytanych książek zaczynam zapominać o pozycjach, które czytałam nawet tydzień czy dwa tygodnie wcześniej, więc nie mówię już o tych przeczytanych przed miesiącem. Skoro w poprzednim roku przestałam sobie je zapisywać, to tytułów zanotowanych w dzienniku jest jak na lekarstwo. Mimo wszystko w głowie zostały mi te skrajne – najlepsze i najgorsze, więc myślę, że uda mi się skleić z nich jakieś sensowne podsumowanie.

Po przeczytaniu Nocnego filmu Marishy Pessl w 2016 roku mam permanentnego książkowego kaca. Książka narobiła trochę zamieszania w moim czytelniczym świecie, bo nie dość, że okazała się najlepszą książką wszechczasów, którą miałam okazję czytać, to jeszcze wszystkie czytane książki oceniam dość surowo, wypatrując w nich chociaż odrobiny stylu Pessl. Szukam tej niepewności, złudzeń i kosmicznego zaangażowania, którego ostatecznie i tak nie znajduję.

Najlepszą książką przeczytaną w 2017 roku mianuję Krew Bartka Szczygielskiego, której klimatyczność i oniryczność zdecydowanie mnie urzekła (opinia tutaj). Tym razem Szczygielski przeszedł sam siebie i stworzył powieść idealnie wpasowującą się w moje gusta czytelnicze. Nie pozostaje mi nic innego jak czekać na ostatni tom trylogii.

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) Lis 17, 2017 o 8:13 PST

Najbardziej zawiodłam się na Psiego najlepszego (tutaj), po której spodziewałam się słodkości, romantyzmu i świątecznego klimatu. Było trochę psów, analizy ich wypróżniania i kilka nienaturalnie prowadzonych wątków. Odradzam.

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) Lis 18, 2017 o 3:05 PST

Eksplozję zamiecionych pod dywan uczuć przeżyłam przy tomiku poezji Rupi Kaur Mleko i miód (tutaj). Pięknie i starannie wydane wiersze nie tylko cieszą oko.

Największym pozytywnym zaskoczeniem była książka Musso Dziewczyna z Brooklynu (tutaj). Musso kojarzył mi się z romansami, mimo że wcześniej nie czytałam żadnej z jego książek, więc to było niepotwierdzone info. W każdym razie Dziewczyna z Brooklynu miała być thrillerem i była, jeszcze takim w najlepszym wykonaniu – trzymająca w napięciu fabuła i dopracowane postacie.

Najlepiej bawiłam się przy książce Rudolf Gąbczak i stan wyjątkowy, która jednocześnie była przypadkowym odkryciem roku (tutaj). Zaliczyłam też kilka książek Alka Rogozińskiego, który oczywiście trzyma poziom, ale Rudolf go tym razem pokonał. To książka idealna na jesienną albo zimową depresję.

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) Kwi 23, 2017 o 12:08 PDT

Największą udręką była książka Czyje jest nasze życie? (tutaj). Czytałam ją jeszcze w czasie, kiedy za cel postawiłam sobie doczytywanie każdej książki do końca. Przebrnięcie przez nią, mimo jej niewielkich gabarytów, zajęło zdecydowanie za długo. Może są osoby, które lubią sięgać po taką literaturę, ale ja jednak do nich nie należę.

Książek mafijnych czytam sporo, a z tych przeczytanych w ubiegłym roku najlepiej wspominam Kombinat zbrodni (tutaj). Mam wrażenie, że Ornacka zna się na rzeczy, a przy okazji bardzo podoba mi się jej podejście do tematu i całkowite skupienie na przedstawieniu faktów, a nie na ich ocenie.

Największą padliną ubiegłego roku mianuję Prokuratora Pauliny Świst (tutaj). Chciałam napisać, że nie wiem skąd taka popularność, ale wiem – z książkami z Greyem w roli głównej jest podobnie. Zresztą, jakbym miała określić z czym w ogóle porównałabym Prokuratora, to śmiało powiedziałabym, że to połączenie Remigiusza Mroza z E.L.James. Miałam ochotę spalić tę książkę na stosie, serio.

Gustuję też w kryminałach, którym znacznie bliżej do klasyki, a więc takich, w których nie uświadczymy super niespodziewanych zwrotów akcji, a fabuła rozkręca się raczej powoli. Przebiegła i ruda (tutaj) wygrywa tę konkurencję, chociaż muszę przyznać, że może odrobinę też przez wzgląd na bardzo trafiony tytuł.

Debiutem roku chciałam ogłosić Powtórkę Woźniaka, ale jednak Czarny charakter Stachniaka (tutaj) bardziej zapadł mi w pamięć. Mafia zupełnie inaczej.

Najbardziej przereklamowaną książką było Make photography easier Kasi Tusk (tutaj). Nawet nie chce mi się o tym już pisać. Ładna książka, ale chyba nie o to w niej chodziło.

Kopaliśmy sobie grób (tutaj) to książka, która dała mi najbardziej do myślenia. To thriller, który bezpośrednio uderza w problemy ekologiczne Finlandii.

Najsmaczniejszą książką okazała się Sekretna kolacja (tutaj). Mimo że większość czytelników uznała ją za obrzydliwą, ja zaczęłam zastanawiać się jak smakuje ludzkie mięso i czy byłabym w stanie je zjeść.

A na koniec zdradzę Wam, że zakochałam się w głównym bohaterze sensacji Orphan X (tutaj).

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) Lip 7, 2017 o 12:15 PDT

Ode mnie to tyle na dziś. Mam nadzieję, że wśród książek, które wymieniłam znajdziecie coś dla siebie (szczególnie zwróćcie uwagę na tego Rudolfa!) i liczę, że podzielicie się w komentarzach swoimi najlepszymi i najgorszymi książkami ubiegłego roku!

Post udostępniony przez paula (@ruderecenzuje) Gru 17, 2017 o 12:26 PST