#86. Rachunek - Jonas Karlsson [przedpremierowo]

Opis:

Błyskotliwa, podszyta absurdalnym humorem powieść w Kafkowskim stylu.
Ponad pięć i pół miliona koron. Suma tak absurdalnie wysoka, że aż zabawna. Ktoś chciał z niego zakpić? Oszukać go? Rachunek wyglądał na autentyczny, ale przecież nie mógł być prawdziwy.

Nie ma wielkich ambicji ani oczekiwań wobec życia. Ma mieszkanie, ale wynajęte. Pracuje w starej wypożyczalni video, ale tylko na pół etatu. Miał dziewczynę, ale ich związek się rozpadł. Jest outsiderem, któremu wygodnie jest w jego małym, zamkniętym świecie. Kiedy otrzymuje wystawiony przez tajemnicze ministerstwo rachunek za całe dobro, którego w życiu doświadczył, jest w szoku, że musi aż tyle zapłacić. Dlaczego inni otrzymali dużo niższe rachunki? Dlaczego jego szczęście zostało wycenione tak wysoko?

Zabawna i zarazem gorzka refleksja nad znaczeniem tego, co nazywamy szczęściem. Paraboliczna opowieść, w której niczym w krzywym zwierciadle przegląda się nasza współczesność.

Moja opinia o książce:

Sięgając po książkę Rachunek autorstwa Jonasa Karlssona, nie wiedziałam czego się spodziewać. Okładka w żaden szczególny sposób nie przyciągnęła mojej uwagi, ale coś zaczęło się dziać, kiedy przeczytałam opis zamieszczony na jej tylnej części.

Niejednokrotnie spotykałam się z próbami określenia i opisania szczęścia przez różnych autorów, zapewne jeszcze nie raz spotkam się z interpretacjami tego, bądź co bądź, dziwnego zjawiska. Karlsson jest jedynym z autorów, którego opowieść w tak znacznym stopniu mnie zachwyciła – była to jedna z tych pozycji, które pochłonęłam w mgnieniu oka, i które przez długi czas będę teraz wspominać.

Główny bohater otrzymuje od tajemniczego ministerstwa rachunek opiewający na kwotę przekraczającą pięć i pół miliona koron. Ten, początkowo myśląc, że to jakiś żart lub pomyłka, ignoruje wyliczenie. Po miesiącu, odbierając nowy rachunek z doliczonymi odsetkami za zwłokę, zdaje sobie sprawę, że coś jest nie tak i nie przeciągając dłużej tej niewygodnej sytuacji kontaktuje się z tajemniczym ministerstwem, gdzie zostaje uświadomiony o naliczaniu opłat z jakość życia.

Historia opisana na kartach powieści jest bardzo błaha. Autor nie pokusił się o wykreowanie bohaterów o szczególnych i wyjątkowych cechach charakteru, nie znajdziemy też praktycznie żadnych opisów otoczenia – ani architektury, ani przyrody. Mniej znaczy więcej – a w tym przypadku sprawdza się to idealnie. Przez brak urozmaiceń i rozpraszania skupienia czytelnika bardzo bogatymi opisami i kolorowymi bohaterami, autor umożliwia skupienie się na tym co najważniejsze – na docenieniu tego co mamy i co mieliśmy okazję przeżyć.

Mam wrażenie, że ta pozycja podnosi świadomość życia u czytelnika, jednocześnie wprawiając go w zakłopotanie i osłupienie przez wytykanie palcem tego, na co prawdopodobnie większość z narzeka. A przynajmniej ja się tak poczułam – niemal zmieszana z błotem i to przez własną głupotę.

U mnie wywołała lawinę wspomnień, przypomniała najróżniejsze wydarzenia, za które żyjąc w świecie, w którym naliczano opłaty za szczęście, musiałabym słono zapłacić.

Sięgnijcie po tę książkę, szczególnie jeżeli jesteście

osobami, które często marudzą i narzekają na swoje życie,

osobami, które przeżyły traumatyczne rozstanie,

osobami, którym wiecznie dostają od życia za mało

lub najzwyczajniej ciekawi Was ta pozycja.