#113. Dom na wzgórzu - Peter James

Tytuł: Dom na wzgórzu

Tytuł oryginału: The House on Cold Hill

Autor: Peter James

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 384

Data wydania: 13 kwietnia 2016

Cena katalogowa: 34,90 zł

Na dobry, taki porządnie straszny, książkowy horror jest mi bardzo ciężko trafić. Przeważnie początek jest bardzo obiecujący, środek to punk kulminacyjny fabuły, a koniec to koniec – i fabuły i pomysłu, nie wspominając o strachu. Dlatego też do Domu na wzgórzu, mimo że zapowiadał się bardzo ciekawie, podeszłam z dość dużą rezerwą, tak na wszelki wypadek, żeby nie przeżyć kolejnego książkowego zawodu.

Cała historia kręci się wokół starego, opuszczonego i zaniedbanego domu Cold Hill położonego na obrzeżach małej, dosyć odludnej mieścinki. Dom zostaje kupiony przez trzyosobową rodzinę, której zamiarem jest odremontowanie go, przywrócenie mu jego dawnej świetności i odpowiednie przygotowanie do  późniejszego ewentualnego odsprzedania. Harcourtowie inwestują w odnowienie budynku całe swoje oszczędności, jednak cały czas pojawiają się kolejne problemy, które skutecznie wyszczuplają zapasy pieniędzy, jakimi dysponuje rodzina. Przeprowadzka do nowego miejsca bardzo dużo ich kosztowała, a ze zmiany miejsca zamieszczania szczególnie niezadowolona jest ich córka – Jade, tym bardziej, że cały czas wszystko się sypie.

Cold Hill House jest zamieszkiwany przez kogoś jeszcze…

Opuszczone budynki, szczególnie te wybudowane jeszcze w starym budownictwie, z powybijanymi szybami, które z daleka straszą swoją surowością i bezludnością, budzą we mnie ogromną ciekawość. Im bardziej obszar jest zagrodzony i niedostępny, tym prędzej będę chciała się do niego dostać – czy będzie to fabryka, czy porzucony dom. Uwielbiam kiedy w takich wyprawach towarzyszy mi dreszczyk emocji, a na plecach czuję gęsią skórkę. Odwiedzając tego typu miejsce czasami czuje się coś dziwnego, co nawet ciężko bliżej określić – tak jakby odczuwało się tam czyjąś obecność mimo świadomości, że nikogo tam nie ma. Sięgając po horrory, w których autor lokuje fabułę w nawiedzonej posiadłości, oczekuję tego samego – niepokoju, dreszczyku emocji i grozy bijącej ze stron powieści. Jamesowi zdecydowanie udało się wprowadzić mnie w stan czujności i trwogi.

Umiejscawiając wydarzenia książki w mieścince położonej na odludziu – zasiedlonej przez podstarzałe społeczeństwo – której mieszkańcy nagle pojawiają się i znikają, stroniąc jednocześnie od nowych osób pojawiających się na ich terenie, autor stopniowo wprowadza czytelnika w wykreowany przez siebie świat, gdzie nie do końca wiadomo co jest prawdą, a co złudzeniem. Wykorzystana w powieści posiadłość, wzniesiona w stylu gotyckim i połączona z aktualną surowością budowli związaną z niezamieszkiwaniem jej przez nikogo przez długi czas, już wywołuje u czytelnika niepokój i niepewność. James cały koszmar buduje na wydarzeniach związanych z obecnością duchów – nie pojawiają się elementy masakry, czyli mordowania kogo i gdzie popadnie, chociaż śmierć w tym nawiedzonym domu jest wszechobecna. Wydarzenia z przeszłości, za czasów budowy tego nieszczęsnego domu, odgrywają bardzo istotną rolę w odniesieniu do rzeczywistych wydarzeń w posiadłości.

Rodzina wprowadzająca się do domu Cold Hill zupełnie nie zdaje sobie sprawy z przeszłości tego domu. Początkowo Ollie i Caro wydają się być osobami twardo stąpającymi po ziemi, które nie dość, że nie wierzą w duchy, to dodatkowo wcale się ich nie obawiają. Jednak po kilku dniach ciągłego przebywania w Cold Hill House ich nastawienie ulega zmianie. Jade, jako nastolatka, w przeciwieństwie do rodziców, jest otwarta na wszelkie nowe życiowe doświadczenia, początkowo czując się niepewnie i stopniowo, z czasem, przyzwyczajając się do nowej sytuacji. Na kartach tej powieści widoczna jest zmiana stosunku bohaterów do elementów nadprzyrodzonych, pojawia się ogrom niepewności, strachu o własne życie oraz próby wyjaśnienia niektórych wydarzeń w racjonalny sposób.  

Książka Petera Jamesa jest najlepszym horrorem, który do tej pory miałam okazję czytać. Mimo drobnych wad i kilku niedociągnięć jest pozycją, która z całą pewnością wywoła u czytelników niepokój i niepewność. Jest to książka, która intryguje już od pierwszej strony, a mroczny i tajemniczy klimat zachowany został do samego końca powieści tak, że nie staje się ona nudna. Mimo że nie wierzę w duchy, to Dom na wzgórzu sprawił, że następnym razem wchodząc do opuszczonej posiadłości będę czuła się jeszcze bardziej niepewnie niż zazwyczaj.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Paula 🎀 (@ruderecenzuje) 16 Kwi, 2016 o 5:04 PDT