#115. Gałęziste - Artur Urbanowicz

Tytuł: Gałęziste

Autor: Artur Urbanowicz

Wydawnictwo: Novae Res

Liczba stron: 462

Data wydania: 2015

Cena katalogowa: 38,00 zł

Historia pierwszej, debiutanckiej, książki Artura Urbanowicza przenosi czytelnika na tereny Suwalszczyzny, gdzie główni bohaterowie – Karolina i Tomasz – postanowili się wybrać, aby popracować nad ich związkiem i poprawić słabnącą relację. Piękna, baśniowa, typowo dzika okolica zachęca bohaterów do wspólnych leśnych spacerów i ciągłego przebywania na łonie natury. Ale dzieją się dziwne rzeczy, przedmioty zaczynają ginąć, a osoby pojawiać się znikąd.

Debiut Artura Urbanowicza ciężko jest przyporządkować do jednej, konkretnej kategorii. „Gałęziste” zawiera w sobie odrobinę powieści grozy w zestawieniu z sensacją i thrillerem, a to wszystko dobrane jest w tak odpowiednich proporcjach, aby czytelnik mógł przeżyć całą gamę uczuć przy tej jednej pozycji. Niestety, w moim przypadku rozpoczęcie przygody z Karoliną i Tomaszem wiązało się z okropną nudą – pierwsze 150 stron czytania tej książki było istną męczarnią, w czasie której autor wprowadza jedynie czytelnika w krótką historię bohaterów i wysyła ich do jednej z suwalskich wsi. Jednak warto było się przemóc i wytrwać do dalszej części powieści, bo tam Urbanowicz się dopiero rozkręca.  

Styl autora jest bardzo łatwy i przyjemny w czytaniu, ważne jest też to, że Urbanowicz buduje krótkie zdania, których sensu i znaczenia nie trzeba się domyślać. Przez fakt, że bohaterowie są osobami młodymi często też posługuje się mową potoczną, co dla młodszej grupy czytelników może być dodatkowym ułatwieniem i jednocześnie przeszkodą dla tych starszych. Umiejscowienie wydarzeń na jednej z suwalskich wsi, nawiązywanie do miejscowych wierzeń i legend też jest zaletą tej książki – sprawia to, że sama fabuła i poszczególne wydarzenia stają się bardziej rzeczywiste i łatwiej w nie uwierzyć.

Bohaterami jest para warszawiaków, Karolina i Tomasz, która odwiedza suwalską wieś w celu naprawienia relacji w ich związku. Autor nie skupiał się na bardzo dokładnym przedstawieniu obu postaci, a raczej na odpowiednim umiejscowieniu ich w wykreowanym przez siebie świecie. Obie postacie zostały zaprezentowane jako takie, które twardo stąpają po ziemi i nie wierzą w żadne siły i moce nadprzyrodzone. Wydarzenia, których są świadkami, podłamują ich wiarę i pewność siebie, a strach i niepewność całkowicie opanowują ich ciała i umysły, kiedy w żaden racjonalny sposób nie są w stanie wyjaśnić pewnych zjawisk. Dwie odmienne osobowości, dwa zupełnie różne charaktery, w ostateczności, w obliczu strachu i zagrożenia, zostają sprowadzone do tego samego poziomu i okazują się kompletnie bezsilne.

Myślę, że jak na debiut Urbanowicz poradził sobie bardzo dobrze, chociaż zabrakło sytuacji, w których brakowałoby mi tchu i poczucia takiego brutalnego zaniepokojenia. Do umiejętności budowania napięcia (po tym koszmarnie nudnym wstępie) i samej kreacji fabuły i bohaterów nie mam żadnych zastrzeżeń. Na plus oczywiście częściowe umiejscowienie fabuły w rzeczywistości. Jak na książkę polskiego autora, jak już wcześniej wspomniałam debiutanta, jest bardzo dobrze. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić to wodolejstwo – odrobinę za dużo opisów, niektóre fragmenty za bardzo przeciągnięte… Ale czekam na koleją książkę tego autora z nadzieją, że będzie jeszcze lepiej, a właściwie jeszcze straszniej!

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Paula 🎀 (@ruderecenzuje) 30 Lis, 2015 o 5:20 PST