#126. Purgatorium. Wyspa tajemnic - Eva Pohler

Tytuł: Purgatorium. Wyspa tajemnic

Tytuł oryginału: The Purgatorium

Autor: Eva Pohler

Wydawnictwo: Replika

Liczba stron: 304

Data wydania: 10 maja 2016

Cena katalogowa: 34,90 zł

Przy Purgatorium wydawnictwo zadbało o odpowiednie rozpromowanie tej książki wśród blogerów, z którymi współpracują i postarali się o oprawę graficzną, która zdecydowanie przyciąga wzrok i intryguje przyszłego czytelnika. Opis z tyłu książki mroczniejszy być już nie mógł – mimo że obecność nastolatków sugerowała już, że będzie to książka młodzieżowa – nie mogłam się jej oprzeć, wiedziałam, że to będzie pozycja, w której zakocham się od pierwszych stron, tym bardziej, że czytałam o niej opinie, że nie można się od niej oderwać! Moja radość nie trwała długo.

Akcja książki toczy się na pięknej, miejscami bardzo dzikiej i nieujarzmionej, wyspie, gdzie Daphne wraz ze swoim przyjacielem mają spędzić cudowne, wspólne wakacje. Największym zaskoczeniem dla nastolatki jest fakt, że jej rodzice bez większych sprzeciwów zdecydowali się puścić ją na upragnione wakacje z przyjacielem. Jej radość nie trwa wiecznie. Do dziewczyny zaczynają dochodzić informacje, okazuje się, że jej pobyt na wyspie został ukartowany, to pułapka, a tutejsi lekarze prowadzą eksperymentalne badania.

Przykro mi, tak ogromnie mi przykro, ale o stylu autorki nie mogę powiedzieć ani jednego dobrego słowa. Eva Pohler jest wykładowczynią literatury na jednym z uniwersytetów w USA, o tym warto wspomnieć, bo czytając jej książkę miałam wrażenie, że pracuje w żłobku albo przedszkolu, niestety. Język, którym się posługuje byłby odpowiedni dla dzieci w wieku do 10 lat. Nie jestem Wam w stanie opowiedzieć o fali irytacji, która mnie dosłownie zalała, kiedy zaczęłam czytać tę książkę. Zdecydowałam się na sięgnięcie po tę pozycję ze względu na pozytywne opinie dwóch osób, których gust przeważnie zgrywa się z moim. Tym razem nie wyszło, a fatalny i dziecinny język to nie wszystko. Dialogi, które zazwyczaj urozmaicają powieść, w tym przypadku ją zabiły i nawet tego nie skomentuję. W życiu nie pomyślałabym, że tak świetnie zapowiadająca się książka może okazać się takim gniotem.

Sam pomysł na fabułę wydał mi się bardzo fajny, oryginalny i mimo że trochę oderwany od rzeczywistości, to jednak nadal traktujący o rzeczach bardzo przyziemnych i istotnych dla młodzieży. Okazuje się, że autorka wprowadza w czytelnika w stan, w którym balansuje on między prawdą a kłamstwem i niedopowiedzeniami, gdzie nie wiadomo kto jest prawdziwym przyjacielem, a kto tylko udaje. Pohler wplata w swoją fabułę dość trudne dla młodzieży tematy – problemy emocjonalne czy samobójstwo – chociaż mam wrażenie, że nie do końca poradziła sobie z jego wyjaśnieniem, z udowodnieniem siły życia.

O bohaterach nawet nie wspominam.

Jestem ogromnie zawiedziona tą pozycją i takim obrotem spraw. Spodziewałam się czegoś na znacznie wyższym poziomie, co będzie się przyjemnie czytało i co sprawi, że czasami mocniej zabije mi serce. W tym przypadku serce biło mi szybciej, ale to raczej ze względu na złość na samą autorkę, że tak zwaliła sprawę. Nigdy nie wrócę do tej książki, dobrze, że chociaż ładnie będzie się prezentować na półce.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Paula 👑 (@ruderecenzuje) 16 Maj, 2016 o 2:36 PDT