#136. Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet - Stieg Larsson

Tytuł: Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet

Tytuł oryginału: Män som hatar kvinnor

Autor: Stieg Larsson

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 640

Data wydania: 4 listopada 2008

Cena katalogowa: 39,90 zł

Książkę przeczytałam przy wykorzystaniu jednej z metod szybkiego czytania. 

Jeżeli jesteście ciekawi samej metody jak i rezultatów - zapraszam do postu (odnośnik poniżej).

Do trylogii Larssona zbierałam się bardzo długo. Jesienią ubiegłego roku trafiły do mnie trzy tomy jako wygrana w jednym z konkursów. Z każdej strony czułam presję, aby wreszcie sięgnąć po ten kryminał, bo podobno jest taki dobry. Nawet film już mam dawno za sobą, chociaż zupełnie nie pamiętam jego fabuły (i nie przypomniała mi się nawet w czasie czytania książki). Ale do ogólnie wychwalanych tytułów mam dystans, znów długo zwlekałam – ale może i lepiej.

Mikael Blomkvist, dziennikarz i wydawca gazety Millennium, otrzymuje wyjątkowe i bardzo tajemnicze zlecenie od jednego z magnatów przemysłowych – Henrika Vangera. Chodzi o rozwiązanie zaginięcia Harriet Vanger, która rozpłynęła się w powietrzu czterdzieści lat wcześniej. Dodatkowym zadaniem staje się spisanie historii rodziny Vangerów, co jednocześnie ma stanowić ułatwienie do poszukiwań. Sprawa jest bardzo skomplikowana, a rozwiązanie jej niemal graniczy z cudem.

Męczyłam się przeokropnie z pierwszym tomem. Nawiązałam z nim relację hate-love – na początku go nienawidziłam, a później się w nim zakochałam. Próbowałam go czytać na wszystkie możliwe sposoby - najpierw jako książkę papierową, ale okazała się ona za gruba i za ciężka, szczególnie do podróży, później próbowałam z ebookiem, ale nawet on nie pomagał na nudę i potwornie rozwlekłe opisy, a na koniec zmierzyłam się z tą pozycją w zestawieniu książka papierowa + audiobook, co zdecydowanie pomogło.

Autor ma okropną tendencję do opisywania najdrobniejszych szczegółów, które przeważnie nie wnosiły nic szczególnego do samej fabuły książki, oczywiście poza wspomnianą już nudą. Początek, mam na myśli jakieś 200 stron, dłużyły się niemiłosiernie, jak flaki z olejem. To on sprawił, że dwukrotnie miałam ochotę wypieprzyć tę książkę przez okno. Zupełnie się tego nie spodziewałam – jak to możliwe, skoro wszyscy tak zachwalają tę pozycję? Później było lepiej, zdecydowanie lepiej i nie mogłam się od niej oderwać, nie mogłam przestać czytać! Świetnie wykreowana, bardzo, ale to bardzo rozbudowana intryga kryminalna, w której pojawiają się odniesienia do rodzinnej przeszłości, religii i kultywowanych obrządków.

Przerażająco brutalna książka, której fabuła aż napawa zdumieniem i sprawia, że w głowie pojawiają się pytania skąd autorowi wziął się pomysł na tego typu książkę.

Mikaela i Lisbeth pokochałam. Jego trochę mniej, ją znacznie bardziej. On niby zaradny i męski, ale jednocześnie jakiś taki ciapowaty, szczególnie przy Salander. A ona to kobieta, która na pierwszy rzut oka może sprawiać wrażenie super pewnej siebie, która zdecydowanie rzuca się w oczy i wyróżnia się z tłumu. Ma jednak swoje problemy, słabsze punkty, które obnażają jej drugą naturę – wydaje się być osobą ukrywającą swoją prawdziwą osobowość pod tym kolorowym teatrzykiem makijażu, fryzur, kolczyków i tatuaży. Mam wrażenie, że Mikael i Lisbeth byli marionetkami Larssona i to na nich autor obnażał błędy i liczne pomyłki społeczeństwa – zaczynając od uprzedzeń i obaw przed osobami wyglądającymi inaczej, aż po pojawiające się konsekwencje za przemilczanie pewnych kwestii.

Jedyna uwaga z mojej strony do bohaterów to ich liczba – było ich zdecydowanie za dużo, szczególnie przy poruszaniu kwestii rodzinnej historii, co wprowadzało dodatkowo okropne zamieszanie, mnie wręcz odpychało od lektury. Jednak mam wrażenie, że taki był zamysł Larssona, by uśpić czujność czytelnika, wprowadzić zamęt i niechęć, żeby skupienie gdzieś prysło, a to wiązało się z większym problemem rozwikłania zagadki.

Z ogromną chęcią zapoznam się z kolejnymi tomami tej trylogii, jednak do pierwszej części już prawdopodobnie nigdy nie wrócę. Teraz czas na ponowne obejrzenie filmu. Jeżeli bałagan w powieści nie jest Wam straszny i nie przeraża Was większa ilość bohaterów, w których nie sposób się połapać, to zdecydowanie polecam Wam tę książkę, jeżeli oczywiście jeszcze nie mieliście okazji jej czytać!