#142. P.S. Kocham Cię - Cecelia Ahern

Tytuł: P.S. Kocham cię

Tytuł oryginału: P.S. I love you

Autor: Cecelia Ahern

Wydawnictwo: Akurat

Liczba stron: 512

Data wydania: 8 lipca 2015

Cena katalogowa: 34,90 zł

Cudowny film, nakręcony na podstawie tej książki, zmotywował mnie do sięgnięcia po nią – wreszcie! Nasłuchałam się mnóstwa pozytywnych komentarzy o tej książce, niejednokrotnie wspominaliście o jej wyższości nad ekranizacją, więc pełna zapału, energii i żądzy słodko-gorzkich emocji zabrałam się za nią jak tylko do mnie trafiła.

Tu, w opisie pojawi się kilka spoilerów, bo w gruncie rzeczy ciężko je ominąć, chcąc cokolwiek powiedzieć o tej pozycji. Ale mam wrażenie, że i tak wszyscy wiedzą co się święci i nikomu nie sprawi to żadnego problemu.

Holly i Gerry byli bratnimi duszami, które miały szansę spotkać się już za czasów młodości. Od tego czasu byli nierozłączni, przy okazji przepełnieni przyjaźnią i miłością. Jednak los płata im figle i niszczy ich małżeństwo dość nieoczekiwaną śmiercią Gerry’ego. Zrozpaczona Holly nie bardzo wie, co począć ze swoim życiem, jednak jak zawsze może liczyć na pomoc małżonka – w tym wypadku nawet zza światów.

P.S. Kocham cię to druga książka Ceceli Ahern, którą miałam okazję czytać, i druga jej książka, za którą zabrałam się po obejrzeniu ekranizacji. W przypadku Love, Rosie wyszło tak, że film powalił mnie na kolana, z których dość szybko wstałam, a książka wyrządziła istne spustoszenie. Nie mogłam się jej pozbyć z głowy przez dobre kilka tygodni, a przy okazji zdradzę Wam, że była jedną z niewielu (a dokładniej trzecią) książką, na której uroniłam łezkę. Film P.S. Kocham cię oglądałam jeszcze za czasów liceum, mam z nim szczególne wspomnienia, no i oczywiście ogromny sentyment – cały czas chętnie do niego wracam w chwilach, kiedy potrzebuję się porządnie wypłakać. Przyznaję, z ogromnym bólem serca, że książka była mega pomyłką. Do tej pory boli mnie serce przez to, że książka tak bardzo różni się od ekranizacji i tym razem pojedynek wychodzi na korzyść filmu (co u książkoholików nie zdarza się za często).

Nie mam nic wielkiego do zarzucenia Ahern – jej styl jest lekki i przyjemny, książkę szybko się czytało, no ale tak istotne różnice między ekranizacją a powieścią sprawiły, że jednak stawiam na film. Zdecydowanie zabrakło mi relacji Holly-Gerry – czytając kolejne rozdziały miałam wrażenie, że fabuła bardziej się kręci wokół przyjaciół głównej bohaterki i ich problemów, niż samej miłości i tego dramatycznego rozstania z ukochanym. 

Głowna bohaterka, która niestety pozostaje przy życiu (wolałabym, żeby w książce zamienili się miejscami – Gerry żyje dalej, a Holly umiera), została przedstawiona jako – delikatnie mówiąc – fujara. Jej książkowy charakter zupełnie mi nie podpasował, czasami nawet mnie odrobinę irytowała. Ahern przedstawiła ją jako kobietę, która przez przypadek trafiła na najlepszego faceta na świecie i jakimś cudem udało jej się go przy sobie zatrzymać, aż do jego śmierci, jako nieudacznicę, która ma dwie lewe ręce w zasadzie do wszystkiego i bez czyjejś pomocy niewiele potrafi zrobić, jako nastoletnią dziewczynkę, która na każdym kroku potrzebuje pomocy mamy. Przyjaciółki głównej bohaterki też nie specjalnie przypadły mi do gustu – wydawały się być takimi babami z bazaru, wciskającymi każdemu przechodniowi jajka i próbującymi się tylko przekrzyczeć. Zdecydowanie nie.

A Gerry to kawał faceta, którego niepotrzebnie ktoś uśmiercił już na początku książki.

W najbliższym czasie mam zamiar naskrobać jakiś post o różnicach między filmem a książką. Dla mnie ta przygoda skończyła się dramatycznie i z pewnością jej nie powtórzę. Jednak większość osób, które udzielały się w komentarzach pod postami w moich social mediach, twierdziło, że film to klapa. Teraz sama nie wiem co myśleć. Pustka totalna.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Paula 👑 (@ruderecenzuje) 24 Cze, 2016 o 8:42 PDT