#153. Zaginięcie - Remigiusz Mróz

Tytuł: Zaginięcie

Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 512

Data wydania: 21 października 2015

Cena katalogowa: 34,90 zł

Recenzja Kasacji (tom 1) - klik

Kolejna książka Mroza, która wpadła w moje ręce. Przyznam, że Kasację (pierwszy tom serii z Chyłką) wspominam całkiem nieźle, jednak nie nazwałabym jej arcydziełem. A więc i tym razem nie będę wychwalać twórczości tego autora pod niebiosa. Moje podejście do Zaginięcia było nijakie – nie miałam ciśnienia, żeby szybko kontynuować kolejną część serii, ale też nie czułam żadnego odrzucenia.

Chyłka i Zordon podejmują się obrony małżeństwa, któremu został postawiony zarzut zabójstwa. Ich trzyletnia córeczka w dziwnych i nieznanych nikomu okolicznościach przepada bez śladu, a w mieszkaniu, z którego rzekomo uprowadzono dziecko, śledczy nie odnajdują żadnych dowodów na to, że dziewczynka mogła zostać porwana przez osoby trzecie i podejrzenie automatycznie spada na rodziców.

Mróz w Zaginięciu zaskoczył mnie kreacją fabuły i już na samym początku postawił przed czytelnikiem wyzwanie rozwiązania zagadki rzekomego porwania, mimo że sam skreślił możliwość rozwikłania tej sprawy. Jego przebiegłości, mylne tropy, porzucane wątki i znikające dowody doprowadzają czytelnika na skraj obłędu – oczywiście w tym przypadku tego pozytywnego – bo za nic w świecie nie da się rozwiązać zagadki zniknięcia dziewczynki. Wykwitające w głowie pomysły i idee na rozwiązanie sprawy są gaszone w zarodku na kilku kolejnych stronach – jakby Mróz miał umiejętność szybkiego wnikania do mózgu czytelnika i przewidywania jego kolejnych myśli. Wątkiem pobocznym, urozmaicającym tą kryminalną zagadkę, jest relacja Kordiana i Chyłki, których zaczyna łączyć coraz bardziej osobliwa więź. Powiem Wam, że w tym tomie dzieją się złe rzeczy, których sobie nie wyobrażałam, których się nie spodziewałam, i które oczywiście wpłynęły na chęć jeszcze szybszego przebrnięcia przez wykreowaną historię, ale niestety nie powiem nic o nich, bo nie chcecie tu spoilerów. Nie wiem jak Mróz to robi, ale jego książki mają klimat, są ciekawe i jednocześnie angażują czytelnika, wciągając go w próby indywidualnego rozwiązania zagadki, złożenia wszystkich puzzli do kupy. Przyznam, że o ile wyjaśnienie motywu porwania było dla mnie zaskoczeniem – o ja głupia, dałam się nabrać – tak samo zakończenie książki jest przewidywalne, chociaż nie traci ona przez to na wartości.

Jedyne, do czego mogę się przyczepić w związku ze stylem autora, to angielskie wtrącenia i spolszczone angielskie zwroty – nie lubię tego w książkach, nie przekonuje mnie to, a przy okazji wydaje się być niewygodne, kiedy starsi odbiorcy chcieliby sięgnąć po tę pozycję i musieliby sprawdzać znaczenie słów w słowniku, albo chociaż się ich domyślać. Nie wydaje mi się to zbyt wygodne.

Bohaterowie – Chyłka i Zordon – są najbardziej niedopracowanym elementem tej książki. Mam wrażenie, że zostali porzuceni na pastwę losu, są tacy niedopieszczeni i brakuje im tego wyrazu i siły, które można było bez żadnych problemów zauważyć w Kasacji. Tym razem trzeba się wysilić, żeby znaleźć w Chyłce nutkę agresji i żeby chociaż raz zaśmiać się z rzucanych przez nią sucharów. Powiem szczerze – zostały jej ucięte jaja, a pierwsze skrzypce zaczyna odgrywać Kordian (chociaż wcale mi się to nie podoba, a jego osoba mi jakoś nie leży – nie lubię go). Usłyszałam gdzieś, że w kolejnym tomie z Chyłką jest jeszcze gorzej, zrobiła się jeszcze większą pindą i to głównie za jej sprawą nie mam ochoty sięgać po kolejne tomy serii. Pokochałam jej charakter w Kasacji, a teraz mam wrażenie, że Mróz ją powoli zabija, albo jej osobowość.

Podsumowując – druga część serii jest znacznie lepsza od pierwszej pod względem samej fabuły, jednak ucierpieli na tym Chyłka i Zordon, bo ich postacie okazały się niedopracowane, niedopieszczone, a nawet trochę nijakie w porównaniu z tym, co sobą prezentowali w Kasacji. Mimo że nie mam większych uwag do tego cyklu, to nie koniecznie zabiorę się za kolejne tomy – tym bardziej, że okazuje się, że może ich jeszcze kilka być. Powiem tak – nie będę się zabijać, żeby dostać kolejne pozycje z tej serii, ale jak przy okazji wpadną mi w łapki to przeczytam, z chęcią.