#154. Motylek - Katarzyna Puzyńska

Tytuł: Motylek

Autor: Katarzyna Puzyńska

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 608

Data wydania: 6 lutego 2014

Cena katalogowa: 36,00 zł

Serce mi pęka na miliony kawałeczków, kiedy myślę o tym, że zaraz będę musiała wylać swoją frustrację i skrytykować książkę, do której podeszłam z takim zapałem, z ogromną radością. Znajomi obiecali mi, że to będzie książka, która mnie zachwyci, seria, którą pokocham. Niestety, nic z tego. Z bólem serca stwierdzam, że jako jedna z niewielu odrzucam kolejne tomy serii o Lipowie i ogólnie przygodę z książkami Kasi Puzyńskiej, na okoliczność pojawienia się jakiegoś innego cyklu.

Na skraju jednej z maleńkich mazurskich wiosek znalezione zostają zwłoki zakonnicy. Do akcji szybko wkraczają miejscowi policjanci, którym z początku wydaje się, że zakonnica została potrącona przez samochód, jednak później okazuje się, że została zamordowana. Kilka dni później ginie kolejna osoba, a śledztwo zaczyna robić się coraz cięższe i trudniejsze dla lokalnej policji. Najważniejszym elementem układanki stała się przeszłość zakonnicy.

Jeżeli mam być całkowicie szczera – styl Kasi Puzyńskiej okazał się dla mnie zdecydowanie za bardzo rozwleczony, przez co sama intryga kryminalna przestała wzbudzać moje zainteresowanie – za mało kryminału w kryminale. Niestety, również wątki obyczajowe – wszelkie miłostki, związki i relacje damsko-męskie – dodatkowo wydłużały mi fabułę. Rozumiem, że część z nich była konieczna, ale autorka tak nafaszerowała pierwszy tom serii komplikacjami międzyludzkimi, że dla mnie to właśnie one odgrywały pierwsze skrzypce, a same zabójstwa i tajemnica mordercy spadła na dalszy plan. Z jednej strony mam wrażenie, że Puzyńskiej właśnie o to chodziło, żeby w bardzo wyraźny i charakterystyczny sposób przedstawić  styl bycia i życia mieszkańców wsi, ale z drugiej strony za bardzo zdominowały one fabułę. Intrygi kryminalnej jak dla mnie żadnej nie było i prawdopodobnie przez uśpioną czujność i nie pozwalanie na zwodzenie się na manowce prawie udało mi się wytypować zabójcę.

Książki Puzyńskiej wydają się być kierowane do szerszego grona odbiorców i niestety, podobnie jak w przypadku Mrozowych książek, pojawiają się pojedyncze angielskie słówka w tekście, które równie dobrze mogłyby być zastąpione polskimi odpowiednikami (ja mimo że nie mam problemów z angielskim, bardzo nie lubię takiego montowania zagranicznych słówek w polską fabułę, a tym bardziej polską wieś). Jednak zmierzam do tego, że młodemu czytelnikowi prawdopodobnie nie sprawi to żadnego problemu, większość pewnie tego nie zauważyła, jednak dla starszej osoby, może stanowić to kłopot – a domyślenie się znaczenia słowa z kontekstu zdania też nie jest banalnie proste.

Jeżeli chodzi o bohaterów – większość z nich była wkurzająca jak mało gdzie. Weronikę miałam ochotę rozszarpać już od pierwszych stron i wcale nie stanowiło to elementu rozrywkowego, a dodatkowo uprzykrzyło mi czytanie tej książki. Wiejska społeczność, do której dołącza Weronika, jest dość specyficzna, rządzi się zupełnie innymi priorytetami niż ludność miejska i ma zdecydowanie inne podejście do pewnych życiowych kwestii. Najważniejsze różnice Puzyńska idealnie wplotła w osobowości bohaterów Motylka, co z jednej strony było zaletą – bo świadczy o tym, że umiejętnie rozróżnia klasy społeczne, a jeszcze dodatkowo podkręciła te odmienności i sprawiła, że są one jeszcze bardziej widoczne – ale z drugiej strony głupota i życiowa ślepota tych bohaterów aż mnie bolała. Mam też wrażenie, że autorka bardziej skupiła się na pokazaniu czytelnikowi konkretnych relacji między ludzkich czy właśnie różnic w społeczeństwie, a zapomniała nadać bohaterom jakieś bardziej konkretne osobowości – zdarzało się, że postacie same oświadczały czytelnikowi jakie są, jaki mają charakter, żeby on nie musiał się trudzić i odczytywać tego z pomiędzy wierszy.

Dodatkowo denerwujące było wielokrotne powtarzanie stopni policyjnych, w zasadzie za każdym razem, jak gdzieś któryś z porządkowych miał się pojawić. I wspomnę o błędzie, a może bardziej niedopatrzeniu, autorki – jak to możliwe, że policjanci nie zauważają, że zakonnica została zamordowana – szczególnie, że pojawiają się bardzo charakterystyczne i jednoznaczne uszkodzenia ciała?

Kryminał przyćmiony obyczajówką, rozciągnięty do granic możliwości, przez co niestety stracił swój charakter i intrygi stały się niemal niezauważalne. Autorka jednak ma ogromne umiejętności obserwacji i trafnie zaznaczyła różnice w społeczeństwie. Bohaterom niestety zostały odebrane dusze, przez co miałam wrażenie, że są pustymi osobami. Dla mnie spotkanie z tym kryminałem było prawdziwą męczarnią – to jedna z tych książek, które mogłabym wykorzystywać jako środek nasenny przyspieszający zaśnięcie nawet w miejscu publicznym i na stojąco. Do książek Puzyńskiej nie wrócę, a przez to mam też wątpliwości do książek Bondy, chociaż całkiem możliwe, że to po prostu nie był jej czas. Większości z Was mimo wszystko pewnie bym ją poleciła, chociaż mnie osobiście bardzo zmęczyła.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika ᴘᴀᴜʟᴀ 👑 (@ruderecenzuje) 7 Lip, 2016 o 8:33 PDT