#157. Prawda o dziewczynie - T. R. Richmond

Tytuł: Prawda o dziewczynie

Tytuł oryginału: What She Left

Autor: T. R. Richmond

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 400 

Data wydania: 29 lutego 2016

Cena katalogowa: 32,90 zł

Cudowna okładka to przeważnie zapowiedź jeszcze lepszego wnętrza. Czasami bywa gorzej, niestety, i tak też było w tym przypadku. Nawet powiedziałabym, że było gorzej niż źle. Moim zadaniem przy tej recenzji jest nastraszenie Was, chcę żebyście mi uwierzyli i omijali tę książkę z daleka, no chyba, że macie na nią ochotę jedynie ze względu na okładkę. Blurb zwiastuje, że ma być to coś pomiędzy Zaginioną dziewczyną (której jeszcze nie miałam okazji czytać), a Dziewczyną z pociągu (która dla mnie okazała się konkretną klapą) – dla mnie to nauczka, żeby zacząć je chociaż pobieżnie czytać przed zakupem książki. A z obiecanym thrillerem ta książka nie ma nic wspólnego, nie dajcie się zwieść, podejrzewam, że nawet koło żadnego nie leżała.

Alice Salmon, dwudziestopięciolatka, zostaje odnaleziona martwa w rzece. Nikt nie wie co się stało i jak doszło do śmierci dziewczyny. Pierwsze podejrzenie pada na znajomych, z którymi imprezowała w noc zaginięcia. Internet szaleje, co i rusz pojawiają się kolejne komentarze w sprawie śmierci Alice. Jeremy Cooke, uczelniany profesor, postanawia na własny rachunek zebrać do kupy życie Alice i dowiedzieć się, co jej się właściwie przytrafiło.

Już dawno nie trafiłam na książkę, która była tak słaba, że nawet na moment nie mogłam się skupić na czytaniu jej. Mój mózg automatycznie, przy każdej podjętej próbie, starał się znaleźć sobie jakieś lepsze zajęcie – chociażby obserwowanie latającej muchy czy dryfujących w powietrzu drobinek kurzu. Mam taki nawyk, że jak już zacznę czytać jakąś pozycję, to choćby się waliło i paliło i tak ją dokończę. Tym razem też podołałam, ale za to mogłabym dostać jakiś medal, że dałam radę, może medal za odwagę? Albo nie, lepiej za poświęcenie.

Przyznam, że pierwsze kilkanaście stron nawet mnie zaintrygowało i nabierałam nadziei, że jednak nie będzie tak źle, jak część z Was zapowiadała przy okazji pojawiających się zdjęć tej książki na moich profilach. Jednak na tym pozytywy tej książki się skończyły, a później zaczął się totalny horror. Autor zdecydował się na zabicie bohaterki w dziwnych okolicznościach, a w rolę „śledczego”, który na własny rachunek miał wyjaśnić tę sprawę, wcielił jednego z uczelnianych profesorów. Sama fabuła wydaje się mieć potencjał, ale w tym przypadku została całkowicie zmarnowana. Strzępki informacji, do których dochodzi nauczyciel są porozrzucane w czasie, nie pojawiają się w żadnym ciągu przyczynowo skutkowym, co powoduje u czytelnika zamęt i niezrozumienie. Jedyną możliwością, jak na moje oko, na tę powieść jest prowadzenie notatek – co, gdzie, jak, kiedy, po co i kto – i ułożenie ich w odpowiedniej chronologii. Nic nie wnoszące urywki wiadomości, artykułów, komentarzy sprawiają, że książka dłuży się w nieskończoność, co oczywiście też wpływa na to, że nie pojawia się tu żadne napięcie. Mam wrażenie, że tym wszechobecnym chaosem, autor chciał zachęcić czytelnika do wszczęcia własnego dochodzenia i doszukiwania się dziury w całym, jednak u mnie efekt był odwrotny. Nie lubię niejasnych sytuacji wciśniętych gdzieś między tysiące niepotrzebnych słów.

Bohaterka ma dwadzieścia pięć lat, a zachowuje się jakby była o dziesięć lat młodsza – jest mega irytująca, jej komentarze w pojawiających się wiadomościach czy artykułach są jakieś takie puste. Mam wrażenie, że autor tworząc jej postać zapomniał o dodaniu jej chociaż cząstki duszy, żeby czytelnik mógł nawiązać z nią jakąś relację. Teraz, kiedy myślę o niej, darzę ją podobnym uczuciem co pusty karton po mleku. A profesor Cooke wydaje się być jakimś świrem.

Zdecydowanie nie polecam Wam tej książki, chyba, że lubicie marnować swój czas na pozycje, które nie są tego warte. Zabrakło mi słów na tę powieść.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika ᴘᴀᴜʟᴀ 👑 (@ruderecenzuje) 11 Sie, 2016 o 7:49 PDT